Μετατρέποντας ένα πρόβλημα σε ευκαιρία!

του Ευθύμιου ( Μίμη) Φωτόπουλου*

Αριστοτέλης
¨Όσοι μελέτησαν την τέχνη της διοίκησης, έχουν πεισθεί ότι η τύχη των κρατών εξαρτάται, κατά βάση, από την εκπαίδευση των νέων.¨

Το μήνα Νοέμβριο γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού. Η εξασφάλιση του δικαιώματος στην εκπαίδευση αναφέρεται στο άρθρο 28 στην διακήρυξη για τα θεμελιώδη δικαιώματα του παιδιού καθώς και οι στόχοι της εκπαίδευσης στο άρθρο 29.
Η λέξη «παιδεία» είναι παράγωγο του αρχαίου ρήματος «παιδεύω» που σημαίνει διδάσκω, εκπαιδεύω. Αναφέρεται στη νοητική και ψυχική καλλιέργεια ενός παιδιού, η οποία επιτυγχάνεται κυρίως μέσω της εκπαίδευσης στις διάφορες βαθμίδες της.
Με τον όρο «παιδεία», εννοούμε την απασχόληση με το παιδί και κυρίως την παιδαγωγική ενέργεια την οποία καταβάλλει η οικογένεια και η πολιτεία για την ανατροφή , την εκπαίδευση και τη μόρφωση του παιδιού. Στη φράση εγκύκλια παιδεία η λέξη παιδεία χρησιμοποιείται με την εξής σημασία: «Ο κύκλος των γνώσεων και των δεξιοτήτων, που πρέπει να δίνονται και να καλλιεργούνται με τη διδασκαλία και συνεπώς να αποτελούν το αντικείμενο της παιδείας».
Εδώ αναλαμβάνει ρόλο η εκπαίδευση! Εκπαίδευση είναι η παρέμβαση της Πολιτείας μέσω του Σχολείου, που αποτελεί θεσμό της, στη σωματική και ψυχοπνευματική ανάπτυξη των νέων. Η παρέμβαση αυτή γίνεται με βάση ένα ειδικά σχεδιασμένο πρόγραμμα και είναι οριοθετημένη χρονικά. Η λέξη προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό ρήμα εκπαιδεύω που σημαίνει ανατρέφω από παιδική ηλικία, μορφώνω, διαπαιδαγωγώ. Εκτός από την παροχή γνώσεων η εκπαίδευση αποσκοπεί επίσης στη μόρφωση του ανθρώπου καθώς και στη διάπλασή του, δηλ. στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς και στην ανάπτυξη του ήθους του. Οι έννοιες αυτές αποδίδονται επίσης με τον όρο αγωγή.
Ένας από τους θεμελιώδεις στόχους της εκπαίδευσης είναι παραδοσιακά η διαμόρφωση και καλλιέργεια της εθνικής ταυτότητας. Μέσω της υιοθέτησης μιας εθνοκεντρικής οπτικής, κάτω από τις νεοεμφανιζόμενες κοινωνικές συνθήκες η εκπαίδευση καλείται να εκπληρώσει και τον διαμετρικά αντίθετο στόχο: να περιορίσει, αν όχι να εξαλείψει, τον εθνικισμό και τον εθνοκεντρισμό και να συμβάλει στην κατεύθυνση της αποδοχής και του σεβασμού της διαφοράς
Η Ελλάδα που παραδοσιακά ήταν χώρα "εξαγωγής" μεταναστών μεταβλήθηκε σε χώρα "υποδοχής" όλων όσοι εγκατέλειψαν τις εστίες τους για να αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη.
Από παλαιότερη έρευνα βγήκαν κάποια συμπεράσματα όπως το ότι οι γονείς με ανώτερη / ανώτατη μόρφωση εμφανίζουν χαρακτηριστικά περιορισμένη ξενοφοβική συμπεριφορά από τους γονείς με στοιχειώδη μόρφωση. Η διαφορά αυτή αντανακλάται και στα παιδιά τους: τα παιδιά γονέων με υψηλότερο επίπεδο μόρφωσης είναι εμφανώς πιο δεκτικά στη διαφορετικότητα από τα παιδιά γονέων με χαμηλό επίπεδο μόρφωσης. Προβλήματα που εκτιμάται ότι αντιμετωπίζουν ή προκαλούν οι αλλοδαποί μαθητές είναι κυρίως μαθησιακά προβλήματα, αλλά και προβλήματα ένταξης και συμπεριφοράς. Αυτό το στοιχείο κάνει ακόμη πιο επιτακτικό το ρόλο της εκπαίδευσης στην καταπολέμηση των διακρίσεων και στην προσπάθεια αρμονικής ένταξης των αλλοδαπών μαθητών. Η εκπαίδευση δεν αφορά μόνο στους μαθητές αλλά και στους εκπαιδευτικούς, όπου οι ίδιοι εκτιμούν ότι δεν είναι επαρκώς καταρτισμένοι για να διδάξουν τους αλλοδαπούς μαθητές.
Συμπερασματικά λοιπόν, εάν ο εκπαιδευτικός δεν ¨εκπαιδευτεί ¨ο ίδιος σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορέσει να ¨εκπαιδεύσει¨ τις επόμενες γενιές ώστε να αναγνωρίσουν την υπάρχουσα κατάσταση στα σχολεία όλων των βαθμίδων, που σίγουρα δεν είναι η καλύτερη, αλλά και δεν θα μπορέσουν να τις ¨εκπαιδεύσουν¨ ώστε να δεχθούν την αναπόφευκτη εξέλιξη της κοινωνίας μας σε πολυπολιτισμική, κάτι το οποίο συντελείτε εδώ και αρκετά χρόνια
Σήμερα, περίπου 73 εκατομμύρια παιδιά σε ολόκληρο τον πλανήτη στερούνται το δικαίωμα στην εκπαίδευση, ένα από τα σημαντικότερα ανθρώπινα αγαθά και βασικό όπλο στη μάχη για ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ελευθερία.
Το 75% ζει σε 15 χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου, στις περιοχές της Υποσαχάριας Αφρικής, της Νότιας και Δυτικής Ασίας, και στα Αραβικά κράτη.
Κάποια από αυτά μπορεί να εισέλθουν στην χώρα μας παράνομα. Το δικαίωμά τους για συμμετοχή στην εκπαίδευση δεν αναιρείται! Είναι στο χέρι μας να μετατρέψουμε το πρόβλημα σε ευκαιρία. Ευκαιρία για ανάπτυξη της κοινωνίας μας !

Διογένης:
¨Η παιδεία είναι για τους νέους σωφροσύνη, για τους γέροντες παρηγοριά, για τους φτωχούς πλούτος και για τους πλούσιους στολίδι¨.

Η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού υιοθετήθηκε ομόφωνα από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών στις 20 Νοεμβρίου του 1989. Έως σήμερα έχει επικυρωθεί από 193 χώρες, ενώ δεν την έχουν επικυρώσει δύο.
Η Ελλάδα την επικύρωσε στις 2 Δεκεμβρίου του 1992.

* Ο κ.Ευθύμιος Φωτόπουλος είναι εκπαιδευτικός και Νομαρχιακός σύμβουλος

Φοροεισπρακτικά μέτρα επιλεκτικού χαρακτήρα

Του Δημήτρη Μάρδα*

Πολλές συζητήσεις θα γίνονται για την κάλυψη της μαύρης τρύπας του κράτους... Στο πλαίσιο αυτού του όχι ιδιαίτερα ευχάριστου διαλόγου για αύξηση των εσόδων προτείνονται τα εξής: να προβλεφθούν επιλεκτικοί φόροι σε βάρος συγκεκριμένων κατηγοριών πολιτών, που ασκούν είτε μια δραστηριότητα παρανομώντας, με την ανοχή της πολιτείας είτε λειτουργούν εκτός των πλαισίων που θέτει ο νόμος και το Σύνταγμα του κράτους. Στην πρώτη κατηγορία ενδεικτικά αναφέρονται οι τριτοκοσμικού χαρακτήρα καντίνες και τα περίπτερα, που αναπτύσσουν αυθαίρετα μια οικονομική δραστηριότητα, εκτός των πλαισίων των υφισταμένων νομικών ρυθμίσεων ενώ στη δεύτερη όσοι έκτισαν σε καμμένες εκτάσεις.
Ως προς το δεύτερο αναλυτικότερα, να προβλεφθεί ένας ‘φόρος υπέρ της φύσης’ που θα καταβληθεί μόνο από όσους έκτισαν είτε με νόμιμο είτε με παράνομο τρόπο σε καμμένες περιοχές έως ότου είτε κατεδαφιστούν οι κατοικίες τους είτε τελικά παραμείνουν, καθώς το έργο της κατεδάφισης θα προσκρούσει σε πολλά εμπόδια. Η επιβάρυνση αυτή θα είναι υψηλότερη για όσους έχουν αυθαίρετα (παράνομα) κτίσματα στις εν λόγω περιοχές. Ο φόρος αυτός θα λειτουργήσει ως ετήσια εισφορά μη οδηγώντας σε οποιαδήποτε μορφή νομιμοποίησης παράνομου ακινήτου στις υπό εξέταση περιοχές.
Για το σκοπό αυτό θα μπορούσε να δημιουργηθεί από το Υπουργείο Οικονομικών ένα πρόσθετο έντυπο το Ε10, όπου οι ενδιαφερόμενοι θα καταγράφουν όλα τα απαραίτητα στοιχεία για την κατοικία που έχουν σε καμμένη περιοχή. Ο προσδιορισμός για το κατά πόσο μια περιοχή είναι καμμένη ή μη, θα γίνει με μια de jure ρύθμιση, που θα βασίζεται σε αεροφωτογαφίες και σε κάθε μορφής μαρτυρίες και όχι σε βεβαιώσεις των δασικών υπηρεσιών. Εκεί όπου υπάρχει η οποιαδήποτε αμφιβολία για το χαρακτήρα της γης (καμμένης ή μη) θα λειτουργεί μια ρήτρα υπέρ του καμμένου δάσους. Όλα αυτά μπορούν αποτυπωθούν σε χάρτες, οι οποίοι με σαφήνεια θα δείχνουν σε κάθε φορολογούμενο, τις καμμένες εκτάσεις της χώρας ανά περιοχή, ανά νομό κ.λπ.
Το μέτρο αυτό εξυπηρετεί πολλές σκοπιμότητες. Πλην των φοροεισπρακτικών αποτελεί μια μορφή ικανοποίησης του κοινού περί δικαίου αισθήματος. Υπονοείται βέβαια ότι, μέρος αυτών των χρημάτων, θα κατευθυνθεί υπέρ της ανάπλασης της φύσης και για αναδασώσεις που ακούμε και δεν βλέπουμε.

*Ο Δημήτρης Μάρδας είναι αναπληρωτής καθηγητής οικονομικών στο ΑΠΘ και στέλεχος του ΠΑΣΟΚ στη Θεσσαλονίκη

Οι τέσσερις πυλώνες του κοινωνικού φιλελευθερισμού

Του Αντώνη Σαμαρά*

Ο κοινωνικός φιλελευθερισμός, δεν είναι δύο βολικές λεξούλες. Δεν είναι «άδειο πουκάμισο», ούτε «σημαία ευκαιρίας» που καλύπτει όλους χωρίς να λέει τίποτε. Για να κατανοήσουμε τον κοινωνικό φιλελευθερισμό, πρέπει να αντιληφθούμε τη σχέση του με τέσσερις έννοιες: Την ανταγωνιστικότητα, τη διάχυση, την μεσαία τάξη, και την Πατρίδα.

Ο κοινωνικός φιλελευθερισμός συνοψίζεται σε δύο συνθήματα: «ανταγωνιστικότητα παντού» και «αξιοκρατία παντού». Σε τελευταία ανάλυση η αξιοκρατία είναι προϋπόθεση ανταγωνιστικότητας. Μια χώρα οφείλει να αξιοποιεί στο έπακρο όλα τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα. Δεν αρκεί να ευημερούν μόνο κάποιοι «εθνικοί πρωταθλητές». Πρέπει να ανθεί η επιχειρηματικότητα παντού, σε όλα τα μεγέθη και σε όλες τις κλίμακες. Όλοι να έχουν τις ευκαιρίες να αναδειχθούν. Και το κράτος να επεμβαίνει όχι για να υποκαταστήσει τους επιχειρηματίες, αλλά για να εξασφαλίζει ότι δεν θα υπάρχουν στρεβλώσεις, ούτε «μονοπωλιακές καταστάσεις», ούτε «ολιγοπωλιακές πρακτικές», ούτε «δεσπόζουσες θέσεις», ούτε «εμπόδια εισόδου» νέων επιχειρήσεων. Και να εξασφαλίζει ισότητα στους όρους ανταγωνισμού και στις ευκαιρίες. Ώστε να γίνει η «στροφή στην ποιότητα» σε όλους τους κλάδους. Η Ελλάδα δεν έχει μεγάλες κλίμακες, αλλά έχει ποιοτικό βάθος σε πολλούς τομείς. Αυτό πρέπει να αξιοποιήσουμε.

Η διάχυση εισοδήματος είναι η δεύτερη ουσιώδης προϋπόθεση του κοινωνικού φιλελευθερισμού. Διάχυση γίνεται μέσα από την δυναμική της αγοράς, όπου η δραστηριότητα σε ένα τομέα μεταδίδεται και στους άλλους και συμπαρασύρει τους άλλους, αν δεν υπάρχουν στεγανά, στρεβλώσεις και καρτέλ. Διάχυση, σημαίνει να κάνουμε την οικονομική επιτυχία μεταδοτική στους πολλούς, όχι αποκλειστικό προνόμιο των ισχυρών. «Ανταγωνιστικοί» δεν είναι μόνο – και δεν είναι αναγκαστικά - όσοι είναι ήδη «ισχυροί». Ανταγωνιστικοί είναι όσοι μπορούν να γίνουν καλύτεροι. Και στο δημόσιο (παράδειγμα Υγεία, Παιδεία) και στον ιδιωτικό τομέα. Και για να μπορέσουν να αποδείξουν την ανταγωνιστικότητά τους, πρέπει να τους προσφέρονται τα μέσα και οι ευκαιρίες. Το μεγάλο κενό ανταγωνιστικότητας, σήμερα, οφείλεται στο γεγονός ότι δεν υπάρχουν μέσα κι ευκαιρίες να αποδείξει οποιοσδήποτε την αξία του. Και την ανταγωνιστικότητά του…

«Μεσαία τάξη», δεν είναι απλώς κάποιες εισοδηματικές κατηγορίες που βρίσκονται «στη μέση» της κοινωνικής κλίμακας. Είναι όσοι δεν έχουν τα προβλήματά τους λυμένα, αλλά έχουν τη διάθεση, τη δυνατότητα και τη φιλοδοξία να επιτύχουν. Και θέλουν να το κάνουν με την αξία τους, χωρίς «αθέμιτες πρακτικές» και «πλάγιες μεθόδους». Είναι το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Είναι το πιο δημιουργικό κομμάτι της, ουσιαστικά όλοι, εκτός απ’ αυτούς που ήδη βρίσκονται στην κορυφή κι αυτούς που βρίσκονται στο περιθώριο. Η μεσαία τάξη βγάζει από το περιθώριο αυτούς τους τελευταίους: Δημιουργεί το 70% των θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα. Και παράγει το 85% των δημοσίων εσόδων. Η μεσαία τάξη είναι η «ραχοκοκαλιά» της οικονομίας, και η ευρεία κοινωνική βάση της δημοκρατίας. Αυτή συμπιέζεται σήμερα λόγω της διεθνούς κρίσης. Αυτή υπέστη δεινό πλήγμα πριν εννέα χρόνια με την κατάρρευση του Χρηματιστηρίου, όταν έχασε μεγάλο μέρος των αποταμιευμάτων της. Αυτή συμπιέστηκε και στη δεκαετία του ’80 με την έξαρση του κρατισμού στην πρώτη οκταετία του ΠΑΣΟΚ. Το οποίο έταζε τα πάντα στους «μικρομεσαίους» κι αναδείκνυε… «νέα τζάκια» φορτώνοντας δημόσιο χρέος που επιβάρυνε τελικά όλη την κοινωνία…

Τέλος, η έννοια της Πατρίδας δεν είναι «άσχετη» ούτε «ξένη» με τα προτάγματα του κοινωνικού φιλελευθερισμού. Μόνο ένας λαός που πιστεύει στον εαυτό του μπορεί να είναι ανταγωνιστικός στη συμπεριφορά του. Μόνο ένας λαός που είναι υπερήφανος για την συλλογική του ταυτότητα διεκδικεί και κερδίζει το μέλλον του. Μόνο ένας λαός με πίστη στον εαυτό του επενδύει στο μέλλον του. Μόνο ένας λαός με αυτοπεποίθηση είναι αξιόπιστος για τους συμμάχους του και πολύτιμος για τους εταίρους τους. Αν γυρίσουμε να κοιτάξουμε γύρω μας στον κόσμο δεν θα βρούμε ούτε ένα λαό φοβισμένο, ηττοπαθή ή μοιρολάτρη να επιτυγχάνει το παραμικρό. Όλοι οι λαοί με σπουδαία αναπτυξιακά επιτεύγματα είναι υπερήφανοι για τον εαυτό τους. Με αγάπη για την πατρίδα τους, όχι με μίσος για τον διπλανό ή καχυποψία για τον «διαφορετικό».

Από τον Χαρίλαο Τρικούπη ως τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, από τον Αlexis De Tocqueville ως τον Φραγκλίνο Ρούσβελτ και τον Τζών Κέννεντυ, όλοι οι μεγάλοι φιλελεύθεροι μεταρρυθμιστές προάσπισαν την ανταγωνιστικότητα, προώθησαν τη διάχυση ευκαιριών, στηρίχθηκαν και στήριξαν τη μεσαία τάξη και υπερασπίστηκαν την πατρίδα τους.

Τίποτε λιγότερο απ’ αυτά δεν αρκεί.

Και τίποτε περισσότερο δεν χρειάζεται…

* Ο Αντώνης Σαμαράς είναι βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας,

πρώην υπουργός και

υποψήφιος για την προεδρία του κόμματος

Να σβήσουμε τη φωτιά με δυναμίτη

Από χθες το βράδυ ακούω διάφορες απόψεις για το περιστατικό της Σουρωτής. Γι αυτήν τη δολοφονική επίθεση μιας ομάδας αληταράδων, κατά στελεχών της ομάδας του Άρη. Κι ακούω αναλύσεις και απόψεις που, δυστυχώς, δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα.
Ας αφήσουμε πίσω το ποιοι ήταν οι δράστες και ποια τα θύματα. Θα μπορούσε να ήταν κι αντίστροφα. Ας δούμε τα πράγματα έτσι όπως είναι:
Αυτήν τη στιγμή, στη χώρα μας -όπως και σε άλλες χώρες του εξωτερικού- υπάρχουν ενεργοί στρατοί αλητών. Συντονίζουν τη δράση τους μέσω Ίντερνετ και οργανώνουν χτυπήματα με παραγγελία κάποιων που εμφανίζονται ως αρχηγοί τους.
Στην Αγγλία, οι στρατοί αυτοί έμειναν εκτός γηπέδων. Συνεχίζουν, όμως, τη δράση τους, εκτός αυτών. Κλείνουν ραντεβού και χτυπιούνται, μεταξύ τους, σε αλάνες και εγκαταλειμμένα εργοστάσια. Κάνουν επιδρομές σε μπαράκια - στέκια "αντιπάλων". Δρουν παράνομα στο δικό τους περιβάλλον -κι όποιος θέλει μπορεί να κρατηθεί μακριά.
Στις υπόλοιπες χώρες δεν έχει γίνει το παραμικρό. Απλά, λόγω αυστηρών νόμων, τα επεισόδια γίνονται σπάνια -αλλά γίνονται. Εδώ, δεν υπάρχει αυστηρό νομικό πλαίσιο -κι όπου υπάρχει δεν τηρείται.
Το θέμα θα λυθεί μόνον αν το θέλουμε όλοι: Η πολιτεία να εφαρμόσει το νόμο: Προκάλεσαν επεισόδια οι οπαδοί σου; Διαλύεσαι κύριε! Σταματάει να υπάρχει αυτή η ομάδα, πέφτει κατηγορία, εξατμίζεται! Δεν υπάρχει δικαιολογία του στιλ "είναι ένας ιστορικός σύλλογος"! Και οι Βαβυλώνιοι ήταν ένας ιστορικός λαός, με προσφορά στην ανθρωπότητα. Σήμερα, όμως, δεν υπάρχουν. Έτσι απλά.
Οι ΠΑΕ να δώσουν στη δικαιοσύνη αυτά που ξέρουν. Έχουν (ή, θα έπρεπε να έχουν) στα χέρια τους βίντεο και φωτογραφίες. Ας τα παραδώσουν. Η δικαιολογία "είδατε τι έγινε με τον Νικολαϊδη, τα πράγματα έγιναν χειρότερα", είναι αστεία. Τον Ντέμη Νικολαϊδη τον άφησαν μόνο του κόντρα σε όλους. Κανείς δεν του συμπαραστάθηκε. Αν το ίδιο έκαναν κι οι υπόλοιποι πρόεδροι, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.
Η αστυνομία να προλαμβάνει. Δεν μπορεί να διεξάγεται ντέρμπι και να μην υπάρχει αστυνομικός στο γήπεδο. Ειδικά όταν έχουμε προηγούμενα ακόμη και σε αγώνα μπάσκετ κορασίδων.
Οι ραδιοφΟνικοί (με όμικρον) να σταματήσουν να προάγουν τη βία. Μεταδόσεις μηνυμάτων και ηλίθιων τηλεφωνημάτων χουλιγκάνων που βρίσκονται υπό την επήρεια ουσιών, να σταματήσουν. Έχει κι ο χαβαλές τα όριά του. Τα ερτζιανά της πόλης έχουν ισοπεδωθεί.
Οι δημοσιογράφοι να αποφασίσουν, επιτέλους, να πουν τα πράγματα με το όνομά τους. Αυτοί που έκαναν, χθες, την επίθεση στη Σουρωτή, δηλώνουν ΠΑΟΚτσήδες. Έκαναν, όμως, μεγαλύτερο κακό στην ομάδα τους. Ας το λέγαμε, επιτέλους. Κι ας πούμε και το τι έγινε στη φυσούνα, στο περίφημο ματς του Άρη με τον Ηρακλή, ας μιλήσουμε για το τι έγινε στο Καυτανζόγλειο στο ματς με τον ¨Αρη.
Και, τέλος, οι φίλαθλοι. Αφού τους ικανοποιεί να μην μπορούν τα παιδιά τους να γυρνούν, στους δρόμους, με φανέλες των ομάδων -ή, αν γυρνούν, να κινδυνεύουν από τον κάθε μπερδεμένο- τι να πω... Γιατί αυτό συμβαίνει σήμερα.
Ας το πάρουμε χαμπάρι. Όταν ξεσπά φωτιά σε δεξαμενές πετρελαίου και βενζίνης, η Πυροσβεστική τη σβήνει τοποθετώντας δυναμίτη και προκαλώντας έκρηξη.

Γιατί έγινα σπάνιος...

Με κατηγορούν ότι έχω γίνει σαν την "Κεφαλή του Ερμή". Το γνωστό γραμματόσημο των Ελληνικών Ταχυδρομείων, που θεωρείται το πιο σπάνιο ελληνικό γραμματόσημο. Με κατηγορούν ότι σπάνια δημοσιεύω δημοσιογραφικά νέα, πλέον.
Έτσι είναι. Έχουν δίκιο. Δημοσιεύω αναρτήσεις όλο και πιο σπάνια στο συγκεκριμένο ιστολόγιο. Κι ο λόγος είναι απλός: Όπως όλα τα μέλη της ΕΣΗΕΜ-Θ, έτσι κι εγώ δεν έχω ενημέρωση.
Οι συνεδριάσεις του δ.σ. γίνονται πίσω από κλειστές πόρτες. Κι όσα έγραφα, κατά καιρούς, στηρίζονταν στην ενημέρωση μελών του δ.σ. τα οποία πιστεύουν στην ελεύθερη ενημέρωση.
Και η άλλη πλευρά; Απλά με κατηγορεί ότι "γράφω μόνον την άποψη συγκεκριμένων", με ρωτά "για ποιο λόγο δεν ρωτώ κι αυτούς" κι άλλα τέτοια. Κι όποτε τους ρώτησα, πήρα την απάντηση: "Για να τα κάνεις φέιγ βολάν στο blog σου; Εμείς είμαστε εδώ, για να προστατεύουμε την Ένωση κι εσύ δε βοηθάς με αυτήν την τακτική".
Αυτός είναι, λοιπόν, ο λόγος: Η δημοσίευση των προβλημάτων δε βοηθά. Προάγει το κουτσομπολιό. Αυτή είναι η άποψη, όπως την ερμηνεύω εγώ.
Άρα, τι κάνουμε; Όπως επί Στάλιν, συζητά το κονκλάδιο μεταξύ του, ομφαλοσκοπείται και στη συνέχεια θαυμάζει τον υπέροχο ομφαλό που διαθέτει(ειδικά στις μέρες μας υπάρχουν, σε κοινή θέα, πολύ πιο όμορφοι θηλυκοί ομφαλοί, στολισμένοι με διαμαντάκια και δαχτυλιδάκια, τους οποίους προτιμώ).
Όσο γι αυτά που γράφονται σε άλλα ιστολόγια, δεν έχω λόγο να τα αναπαράγω. Δεν μπορώ να τα διασταυρώσω και τα αφήνω να τα διαβάζετε εκεί, χωρίς να μπορώ να σας πω αν είναι έτσι, ή όχι. Κι επιλέγω να μην γράφω.
Η λύση είναι μία: Ανοικτά πρακτικά. Να μπορεί, το κάθε μέλος της ΕΣΗΕΜ-Θ να τα διαβάσει, από την ιστοσελίδα της Ένωσης, χρησιμοποιώντας όνομα και μυστικό κωδικό. Είναι πολύ απλό να γίνει. Και πολύ εύκολο να διαπιστωθεί ποιος από αυτούς που τα διάβασαν τα αναπαρήγαγε με τον οποιονδήποτε τρόπο.
Τις ημέρες αυτές, επιτροπή της ΕΣΗΕΜ-Θ υποτίθεται ότι μελετά την αλλαγή καταστατικού. Αλήθεια, χρειάζεται αλλαγή καταστατικού; Θα είναι αλλαγή; Ή, θα είναι μια επαναδιατύπωση με πρόσθετα άρθρα για να "βολέψουμε" κάποιες καταστάσεις που χρονίζουν; Αν και την απάντηση τη γνωρίζω, θα περιμένω και θα επανέλθω. Στο υπάρχον κατστατικό, πάντως, προβλέπεται ότι "οι συνεδριάσεις του δ.σ. είναι ανοικτές για τα μέλη". Κι επειδή ανοικτές συνεδριάσεις δε γίνονται σε μία αίθουσα όπου, με δυσκολία χωρά το ίδιο το δ.σ. με τους υπαλλήλους της Ένωσης, οι ανοικτές συνεδριάσεις μπορούν να γίνουν πραγματικότητα στο Διαδίκτυο.
Αν θέλετε, συνάδελφοι του δ.σ., εκλάβετε το παρόν (που διατυπώθηκε ΚΑΙ στη γενική συνέλευση στην τοποθέτησή μου) ως πρόταση για το νέο καταστατικό: Πραγματικά ανοικτές συνεδριάσεις των δ.σ. Μέσω Διαδικτύου.
Τολμήστε. Εμπρός λοιπόν... Για να σταματήσει η παραπληροφόρηση μερικών και ο αποκλεισμός από την πληροφόρηση άλλων.

Γιατί η κυβέρνηση δε θέλει τις δημοσκοπήσεις

Δημήτρης Βασιλειάδης
Πολιτικός Αναλυτής INTERVIEW
vassiliadis@interview.com.gr


Είναι προφανές πως όταν προεκλογικά αλλάζεις τον νόμο για την δημοσίευση των δημοσκοπήσεων , μάλλον τις φοβάσαι παρά τις θεωρείς υπερβολικές τον αριθμό. Το επιχείρημα πως η προηγούμενη ρύθμιση απλά δεν «λειτούργησε», δεν έπεισε κανέναν. Τι θα έπρεπε δηλαδή να συμβεί για να λειτουργήσει; Να δείξει τον δεύτερο πρώτο και τον πρώτο δεύτερο;

Η δημοσίευση των δημοσκοπήσεων μέχρι και τη Παρασκευή πριν από τις εκλογές, είχε συγκεκριμένο λόγο που έγινε και «λειτούργησε» τέλεια παρά τις δηλώσεις του αρμόδιου Υπουργού. Και λειτούργησε τέλεια γιατί πέτυχε ακριβώς αυτό που ήθελε και έπρεπε: να αποτρέψει τις φήμες για δήθεν δημοσκοπήσεις που ποτέ δεν θα ξέραμε από ποιον διοχετεύονταν (γιατί δεν θα ήμασταν θέση να γνωρίζουμε ούτε αν είχαν στην πραγματικότητα διενεργηθεί) και να δώσει επίσης στον πολίτη την δυνατότητα να πληροφορείται και αυτός και όχι μόνο τα κόμματα και οι πολιτικοί για τις τελευταίες τάσεις του εκλογικού σώματος. Διαφορετικά έχεις πρόβλημα Δημοκρατίας και δυο ταχυτήτων πολίτες : αυτούς που έχουν την πληροφορία και αναλόγως πράττουν και αυτούς που δεν έχουν την πληροφορία και γίνονται έρμαια αυτών που την έχουν.

Η κυβέρνηση δεν ζύγισε σωστά τα συν και τα πλην της νέας 15ημερης απαγόρευσης. Κοντόφθαλμα σκεφτόμενη επανέφερε την παλιά ρύθμιση φοβούμενη πως οι δημοσκοπήσεις θα πουν και πάλι την αλήθεια, ότι δηλαδή παραμένει δεύτερο κόμμα. Με την κίνηση της αυτή ενίσχυσε την ηττοπάθεια των ψηφοφόρων της, στέλνοντας το μήνυμα πως η πολυπόθητη ανάκαμψη θα αργήσει ή δεν θα έρθει καθόλου.

Και τώρα πως περιμένει ο Υπουργός να «λειτουργήσει» η απαγόρευση; Σκέφτηκε ότι αν στερήσεις τον κόσμο από την πληροφορία που του δίνει η δημοσκόπηση αυτός θα στραφεί αλλού για να δει πως πάει το κόμμα του; Και αν εκεί που θα στραφεί του δώσουν φούμαρα για δημοσκόπηση, πως θα αποτρέψει την διάχυση του φούμαρου στο εκλογικό σώμα; Θα μπορούσαμε να φανταστούμε μια απαγόρευση πρόσβασης σε συγκεκριμένες ιστοσελίδες του ιντερνέτ όπως για παράδειγμα στο Ιράν που και εκεί η ρύθμιση δεν «λειτούργησε»;

Το άλλο ανόητο επιχείρημα που ακούγεται είναι ότι στην χώρα μας έχουμε πολλές εταιρείες δημοσκοπήσεων και κατά συνέπεια και πολλές δημοσκοπήσεις. Δεν αναρωτιούνται γιατί στη χώρα μας έχουμε τις περισσότερες εκλογικές αναμετρήσεις κατ’ έτος, οι πολλές εταιρείες τους φταίξανε!!. Λογικό δεν είναι να υπάρχει ζήτηση με τόσες πολλές εκλογές;

Πρόταση για να εξασφαλιστούν 600.000 αναγνώστες

Παρέμβαση του ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΔΑΜ,
δημοσιογράφου

Αποτυπώνεται με εντάσεις -όπως τις μέρες αυτές- η κρίση στο χώρο των ΜΜΕ. Έχει όμως διάρκεια. Διαχρονικότητα. Πολυχρωμία. Και στοιχεία Παραπολιτικής.
Συνδέεται ευθέως και άΜεσα, με εκβιασμούς σε παιγνίδια συμφερόντων και άσκησης μιας εξουσίας, εμφανώς εξωθεσμικής και παράΤυπης.
Η αδιαφάνεια και το παρασκήνιο είναι συνυφασμένα με τη λειτουργία των ΜΜΕ.
Η δημοσιογραφική έρευνα έχει να παρουσιάσει συγκεκριμένα, αποκαλυπτικά και αδιάψευστα στοιχεία. Αποτελεί όρο απαράβατο η διαμόρφωση πλαισίου που θα επικοινωνεί τους πολίτες με την αλήθεια. Θα τους εξασφαλίζει ενημέρωση και θα τους αναγνωρίζει δικαίωμα, στον κοινωνικό έλεγχο (συχνότητες-αδειοδότηση, χρηματοδότηση από δημόσιους πόρους, από τη διαφήμιση κ.α.). Η διαφάνεια να επιβληθεί, χωρίς προαπαιτούμενα και «ψιλά γράμματα»…
Μια πρόταση που υποστηρίζεται και από την Ευρωπαϊκή επιχειρηματολογία, μπορεί να αποδώσει αμέσως 500.000 -600.000 αναγνώστες (νέους, άνεργους, συνταξιούχους, οικογένειες με χαμηλά εισοδήματα), με επιδότηση του συνόλου της συνδρομής σε εφημερίδες της αρεσκείας τους ή –κατ’ αναλογία- με βάση συγκεκριμένα κριτήρια για όλες τις εφημερίδες στη δύσκολη, πραγματικά, περίοδο. Για το εξάμηνο Ιούλιος –Δεκέμβριος 2009, οι συνδρομές (180 εκδόσεις) υπολογίζεται ότι θα έχουν κόστος 120 με 150 εκατομμύρια ευρώ.
Αυτό μπορεί να γίνει άΜεσα.

Εκλογικοί μετασεισμοί

Άρθρο του ΔΗΜ. ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ*

Αν και οι ευρωεκλογές ανήκουν πλέον στο παρελθόν, οι αναταράξεις στο πολιτικό σύστημα λόγω των αποτελεσμάτων, συνεχίζονται. Νικητές και χαμένοι αντιμετωπίζουν προβλήματα στην αποκωδικοποίηση του μηνύματος αυτών των εκλογών.
Η αποχή ήταν στο επίκεντρο των αναλύσεων. Οι δεύτερες σκέψεις όμως και οι πιο νηφάλιες προσεγγίσεις, απέδειξαν πως η αποχή είναι ένα θέμα από μόνο του και όχι ένας παράγοντας διαμόρφωσης του εκλογικού αποτελέσματος. Όλες οι κατοπινές αναλύσεις έδειξαν πως η αποχή κινήθηκε οριζόντια και αναλογικά σε όλο το πολιτικό φάσμα και ότι δεν είχε ένταση σε κάποιο συγκεκριμένο κόμμα όπως εσφαλμένα πίστεψαν κάποιοι στην αρχή.
Όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, η ΝΔ δεν έχασε και τόσο αυτές τις εκλογές. Η πραγματική διαφορά ΝΔ – ΠΑΣΟΚ ποτέ δεν ήταν στις 4 μονάδες, ούτε καν βέβαια δεν άγγιξε τα 6αρια και τα 7αρια που έδιναν κάποιες μετρήσεις. Η διαφορά μέχρι την τελευταία στιγμή (Τρίτη με Τετάρτη πριν τις εκλογές) ήταν περίπου στις 2 μονάδες υπέρ του ΠΑΣΟΚ. Στην τελική ευθεία και τις τρεις τελευταίες ημέρες (Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, όπου και οι μετρήσεις της κοινής γνώμης είχαν σταματήσει ή δεν δημοσιεύονταν πλέον) μεγάλο κομμάτι των ΝΔκρατών του 2007, προβληματιζόμενο για την εξέλιξη της υπόθεσης Siemens, αντί να επιλέξει την αποχή ως ένδειξη διαμαρτυρίας για το χάλι της σκανδαλολογίας, προτίμησε να πάει στην κάλπη και να ψηφίσει ΛΑΟΣ.
Η άποψη αυτή έχει την βάση της στις μετρήσεις πριν από τις εκλογές. Σε όλες τις έρευνες ο ΛΑΟΣ είχε μια δυναμική που δεν ξεπερνούσε τις 4,0 με 4,5 μονάδες. Πως ξαφνικά εκτινάχτηκε στο 7,15% ; Από πού πήρε τρεις επιπλέον μονάδες στο τελικό αποτέλεσμα; Από το ΠΑΣΟΚ; Ασφαλώς ΟΧΙ. Τις πήρε από την ΝΔ. Και αφού τις πήρε από τη ΝΔ πως ήταν δυνατό η διαφορά μέχρι τις λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές να ήταν 6% υπέρ ΠΑΣΟΚ; Απλές απορίες που γεννιούνται κοιτώντας απλά την εξέλιξη των αριθμών.
Αν η υπόθεση αυτή στέκει (που στέκει) τότε το ΠΑΣΟΚ κέρδισε με 2 (και κάτι λιγότερο) μονάδες την ΝΔ. Αν όντως κέρδισε με δυο και κάτι λιγότερο, τότε μάλλον έχασε και δεν κέρδισε, αφού σε περιβάλλον εθνικών εκλογών (με προϋπόθεση βέβαια των σωστών κινήσεων από πλευράς ΝΔ) ο επαναπατρισμός των ψηφοφόρων της πρέπει να θεωρείται αρκετά σίγουρος.

*Ο Δ. Βασιλειάδης είναι πολιτικός αναλυτής-στατιστικολόγος και διευθύνων σύμβουλος της εταιρίας δημοσκοπήσεων Interview

Τέρμα στην Δεξιά και την παραπολιτική

του ΠΑΝΤΕΛΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ

Οι ευρωεκλογές υπήρξαν - πριν απ' όλα - ένα δυνατό μήνυμα κατά της κυβέρνησης, των πράξεων και των παραλείψεών της. Της πολιτικής της. Έστειλαν το μήνυμα αυτό, περισσότερο από τα 2/3 του λαού, είτε προσήλθαν στην κάλπη, είτε όχι. Και, ταυτοχρόνως, κάλεσαν το ΠΑΣΟΚ να προχωρήσει. Πιο δυνατά, πιο καθαρά. Αναθέτοντας του την πρώτη ευθύνη. Αλλάζοντας έτσι σημαντικά το πολιτικό σκηνικό. Ώστε να αλλάξει η ζωή μας.
Αλλά, το πολιτικό σώμα, έστειλε επίσης δυνατό μήνυμα αντίθεσης στην έκπτωση της Δημοκρατίας στον τόπο που γεννήθηκε. Έκπτωση που επιβεβαιώθηκε «πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις» από την παρουσίαση των αποτελεσμάτων την βραδιά των εκλογών: άκυρα, άκαιρα και, τελικά, αντιδημοκρατικά. Με την λαϊκή ετυμηγορία να παρουσιάζεται όπως οποιοδήποτε αγοραίο τηλεοπτικό προϊόν. Συσκευασμένο, ως συνήθως, με ανούσια σχόλια από παραπολιτικά πρόσωπα, διαφόρων ιδιοτήτων. Όπως γίνεται, εδώ και χρόνια τώρα, εξωθώντας όλο και περισσότερους στην αποχή.
Ειδικότερο ενδιαφέρον έχουν οι εκλογικές επιδόσεις της Αριστεράς και, κυρίως, του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός ο τελευταίος, είχε γεννήσει ελπίδες δυνατοτήτων υποδοχής αποστασιοποίησης και απαρέσκειας από την κρίση του κομματικού συστήματος. Πριν λίγους μόνο μήνες. Με τις ελπίδες αυτές να εξανεμίζονται στις πρώτες σοβαρές δοκιμασίες τους, απέναντι στην σκληρή καθημερινότητά μας. Δεν επιχαίρουμε. Αντιθέτως. Είναι αυτονόητη η ευχή να ξαναβρεί η Αριστερά - και ο ΣΥΡΙΖΑ ειδικότερα - τον βηματισμό τους. Ως προϋπόθεση στήριξης μιας προοπτικής προοδευτικής διακυβέρνησης, με κεντρικό άξονα το ΠΑΣΟΚ.. Για μια αλλαγή πολιτικής που χρειάζεται ο τόπος και μπορεί να γίνει πραγματικότητα μόνο με ευρεία συσπείρωση δυνάμεων. Από όποια θέση, φυσικά, επιλέξει ο κάθε ένας για τον εαυτό του.

Πανηγυρισμοί. Γιατί;

Σχολιάζει ο ΤΖΑΚΟΣ

Για ποιο λόγο πανηγυρίζουν; Έπρεπε τουλάχιστον με αγωνία να δεχτούν την απόρριψη. Πάνω από 50% η αποχή; Πότε έγινε; Και είναι αισχρό να την αποδίδουν στο τριήμερο του Αγίου Πνεύματος και να υποστηρίζουν ότι οι έλληνες ψηφοφόροι επέλεξαν την παραλία.

Δηλαδή ένας στους δύο Έλληνες έχει τη δυνατότητα να πληρώσει τριήμερο διακοπών. Και αυτοί είναι που δεν ψήφισαν. Μα αυτοί που έχουν τη δυνατότητα του τριήμερου είναι οι βολεμένοι! Αυτοί κι αν ψήφισαν.

Κατά την άποψή μου δεν ψήφισαν αυτοί που θέλησαν να στείλουν το μήνυμα "κουραστήκαμε". Κουραστήκαμε να μην έχουμε φράγκο στην τσέπη μας, όταν εσείς βολεύεστε. Δεν μας είπατε τίποτα και προπαντώς δεν κάνατε τίποτα. Και εμείς σας πληρώνουμε.

Προσέξτε γιατί μπορούμε να πάρουμε το μαχαίρι και να κόψουμε εμείς το καρπούζι. Όχι γιατί είμαστε στις παραλίες, αλλά γιατί είμαστε στο πλοίο που σας εμπιστευτήκαμε. Το βουλιάζετε, και εσείς μόνο έχετε βάρκα διάσωσης. Εμείς πληρώνουμε την ανευθυνότητά σας και πνιγόμαστε. Και αυτό το μήνυμα είναι προς όλα τα κόμματα.

Διαβάστε τα αποτελέσματα. Το συμπέρασμα είναι ένα. Ο λαός σας έστειλε το μήνυμα: "Δεν αντέχουμε άλλο."

Λαθρομετανάστες: Νομιμοποιήστε τους ή διώξτε τους!

Γράφει ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ*

Η χρεωκοπία της (μη) πολιτικής του ελληνικού κράτους για την μετανάστευση είναι απόλυτη και αυταπόδεικτη. Τις συνέπειές της πληρώνουν πάμπολλοι έλληνες και αλλοδαποί στην πατρίδα μας. Με, χωρίς προηγούμενο, αρνητικές συνέπειες στις συνθήκες της ζωής όλων μας: ανασφάλεια, απαξίωση και επιδείνωση της κατάστασης στις πόλεις και τα χωριά μας.

Η κυβέρνηση, έστω και με καθυστέρηση, οφείλει να χαράξει πολιτική και να πάρει μέτρα για την αντιμετώπιση του προβλήματος που επιβαρύνει όλο και περισσότερο την ελληνική κοινωνία. Να δώσει λύση απλή, έντιμη και δίκαιη. Άμεση πιστοποίηση της νομιμότητας όσων αλλοδαπών την δικαιούνται, ορισμός χρονικής προθεσμίας και όρων νομιμοποίησης των υπολοίπων, επαναπροώθηση όσων από τους τελευταίους αποφύγουν να συμμορφωθούν. Αυτά είναι τα τρία βασικά στοιχεία μιας τέτοιας λύσης.

Κάθε περαιτέρω πολιτική απραξία είναι αδικαιολόγητη. Και είναι, ασφαλώς, απαράδεκτη η παραπολιτική απόπειρα απεμπόλησης των ευθυνών και μετάθεσής τους σε κομματικούς αντιπάλους ή, ακόμα περισσότερο, σε κρατικές υπηρεσίες και όργανα. Είναι αυτή ακριβώς η αλλοτρίωση που απογοητεύει τον λαό, επωάζει την πολιτική απάθεια και έχει, ως τελικό αποτέλεσμα, την ίδια την αποχή, ακόμα και από κορυφαίες δημοκρατικές διαδικασίες, όπως αυτή της αντιπροσώπευσης.

*Ο Παντελής Οικονόμου είναι Μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑ.ΣΟ.Κ., πρώην Βουλευτής Α Αθήνας

25.100 επισκέψεις

Μπορεί κάποιοι να πανηγυρίζουν τους χιλιάδες καθημερινούς επισκέπτες τους. Εμείς θα πανηγυρίσουμε για τις 25.100 επισκέψεις που δεχτήκαμε και ευχαριστούμε, έναν προς έναν, όσους διάλλεξαν το salonicanews για την ενημέρωσή τους.

Η υπόθεση των Blog άρχισε από τους δημοσιογράφους. Στον πόλεμο του Κόλπου, επί προεδρίας Κλίντον, οι αμερικανοί δημοσιογράφοι διαπίστωσαν ότι άλλα έστελναν κι άλλα δημοσιεύονταν. Χρησιμοποίησαν, έτσι, τα blogs, για να "περάσουν" τις κομμένες ανταποκρίσεις.

Έτσι η ενημέρωση πέρασε από τα επαγγελματικά sites στα blog. Μόνον που, στην Ελλάδα, όπως όλα, έτσι και αυτή η υπόθεση, πήρε στραβό δρόμο. Οι "ιδιοκτήτες" των ιστολογίων διαγκωνίζονται για το ποιος έχει πρώτος την είδηση και το ποιος τους περισσότερους επισκέπτες. Όποια λάθη έκαναν και οι εφημεριδάδες στο παρελθόν. Και να πού κατάντησαν. Να ψάχνουν αναγνώστες με το τουφέκι.

Τα Blog, δυστυχώς, από κέφι έγιναν καταναγκαστικά έργα. Σκοτώνονται οι Bloggers να διατηρήσουν την πρωτιά, να μπουν στο Alexa, να δώσουν πρώτοι μία είδηση. Και χάνουν, έτσι, την ουσία: Να δώσουν μια διασταυρωμένη είδηση, να γράψουν ένα καλό κείμενο, να "περάσουν" κάποια πράγματα που δε θα δουν ποτέ το φως της δημοσιότητας στα κλασσικά ΜΜΕ. Μετρατρέπονται κι αυτοί σε κυνηγούς οπαδών-αναγνωστών.

Στο salonicanews θα προσπαθήσουμε να αποφύγουμε τέτοιου είδους παιδικές ασθένειες. Θα συνεχίσουμε να μεταδίδουμε ειδήσεις που αφορούν τη Θεσσαλονίκη, ή έχουν για πηγή τη Θεσσαλονίκη. Αφού τις διασταυρώσουμε. Κι ας αργούμε. Κι ας γράφουμε για δέκα μερακλήδες. Στο κάτω-κάτω της γραφής, κάνουμε το κέφι μας. Και το κάνουμε επώνυμα.

Δ.Ι.ΑΣΠΡΟΠΟΥΛΗΣ

Μάθαμε να οδηγούμε;

ΓΡΑΦΕΙ Ο Δ.Ι.ΑΣΠΡΟΠΟΥΛΗΣ

Διάβαζα, ξαναδιάβαζα και δεν πίστευα στα μάτια μου. Εκτός από ένα τροχαίο στη Χαλκιδική, με έναν νεκρό και μία τραυματία, στη Βόρειο Ελλάδα δε θρηνούσαμε, απόγευμα της Δευτέρας του Πάσχα 20 Απριλίου 2009, άλλο θύμα σε τροχαίο δυστύχημα. Έκανα το σταυρό μου, μια παράκληση στο Βούδα και μια μετάνοια στον Αλλάχ κι άρχισα να αναλογίζομαι πώς έγινε αυτό το καλό. Μάθαμε, αιφνιδίως, να οδηγούμε σωστά;
Προσωπικά δεν πιστεύω ότι, μέσα σε ελάχιστες ημέρες αποφασίσαμε να οδηγούμε με σύνεση. Τυχαίο θα είναι το γεγονός, το δίχως άλλο. Και το λέω με σιγουριά αυτό, καθώς, βράδυ της Κυριακής του Πάσχα, βρέθηκα στην παλιά εθνική οδό Έδεσσας - Θεσσαλονίκης και με προσπέρασαν οι ίδιοι κάγκουρες: Γυαλισμένα αυτοκίνητα, subwoofer στο φουλ, φιμέ τζάμια, ζάντες αλουμινίου, θύελλα πολυουρεθάνης σε μπροστά και πίσω καπώ και οδήγηση που θυμίζει ταξιτζή στο Μεξικό, ή τον Ορέστη Μακρή την ώρα που οδηγούσε το αμαξάκι, σκνίπα από το κρασί.
Δυστυχώς, μυαλό δε βάλαμε. Οι ίδιοι είμαστε και το αποδείξαμε και την ώρα της Ανάστασης, όταν μεταφέραμε το σκηνικό της Τούμπας του ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στην εκκλησία της γειτονιάς μας: Έδιναν κι έπαιρναν οι κροτίδες, στα πόδια τρέντι μαθητριών λυκείου, αλλά και γυναικών με ταγέρ και κόμμωση κραμβολάχανου, "έτσι για να γελάσουμε". Τυχεροί ήταν και οι επίδοξοι βομβιστές, που παρέμειναν με δύο χέρια. Τυχερές και οι συνταξιούχες του ΙΚΑ -και πρωτοστατούσες στις εκδρομές του Β ΚΑΠΗ- που δέχτηκαν την αναίτια επίθεση, γιατί είχαν την ατυχία να πλησιάσουν τον παπά για να πάρουν το Άγιο Φως.
Το βίντεο με τον επιτάφιο και τις κραυγές του ιερέα "σιγά ρε!", έκανε το γύρο της Ελλάδας. Ίδιοι ήμασταν και ίδιοι παραμείναμε. Γραικοί γεννηθήκαμε και γραικοί θε να πεθάνουμε. Αλλά τη μάχη της ασφάλτου, εφέτος, τη δώσαμε με επιτυχία.
Η αλήθεια είναι ότι η έμπνευση της Τροχαίας Σερρών, να σκορπίσει διαλυμένα Ι.Χ. στα επικίνδυνα σημεία του δρόμου (που είναι κι αρκετά) συνέτισε κάποιους. Με το που ξεχνιόντουσαν και πήγαιναν να γκαζώσουν, έβλεπαν το επόμενο αυτοκίνητο-μπρελόκ και σήκωναν το βαρύ δεξί πόδι από το γκάζι. Κι αν συνηθίσουμε την εικόνα των σμπαραλιασμένων αυτοκινήτων, δεν πειράζει. Το επόμενο βήμα θα είναι σκόρπια ξεκοιλιασμένα πτώματα. Και να σας δω εκεί, αν θα γκαζώσετε ξανά...
Την Τρίτη 21 Απριλίου 2009, περιμένω, στις 23.00, στην TV100, το διευθυντή Τροχαίας, να τα συζητήσουμε λιγουλάκι. Μπας και καταλάβω πώς έγινε το θαύμα και μάθαμε, Πασχαλιάτικα, να οδηγούμε σωστά.

Να γίνει χαρά κι απόλαυση η οδήγηση

Γράφει ο
Γιώργος Πιπερόπουλος

Μπροστά μας κιόλας η Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών και μετά το Άγιο των Ελλήνων Πάσχα. Θα χυθούμε ξανά, άλλοι χαρούμενοι σαν τους τζίτζικες και άλλοι εργαζόμενοι σαν τους μέρμηγκες, χωρίς αίσθηση πειθαρχίας, ανέμελοι όπως πάντα εμείς οι κλασικοί και οι νεώτεροι Έλληνες και Ελληνίδες οδηγοί στις εθνικές και επαρχιακές μας λεωφόρους και οδούς και....όποιον πάρει ο Χάρος!
Τι κρίμα, αλήθεια!
Το πρόβλημα ΔΕΝ το εντοπίζω στις σταθερές συνιστώσες της Άνοιξης, που ήρθε με πρώιμα ζεστές ημέρες για να θυμίσει ελληνικό καλοκαίρι, που μεθά τους πάντες με την θαλασσινή αλμύρα, αντανακλούν το πεντελικό λευκό και το ανεπανάληπτο στον πλανήτη γαλάζιο του ουρανού, ακτινοβολούν με κάθε εισπνοή την πρόκληση πόθου και πάθους για έρωτα, για ζωή!
Δεν θα εγκλωβίσω τη σημερινή μου πίκρα στις ευπρόσδεκτες προκλήσεις του ελληνικού καλοκαιριού, που μας έρχεται με βήματα γοργά. Κάθε άλλο, αλλά να... υπάρχουν οι εθνικές καρμανιόλες στο Μαλλιακό, τη Χαλκιδική, την Κοζάνη, την εθνική Αθηνών - Πάτρας. Και τι δεν υπάρχει στην όμορφη και δύσμοιρη Ελλάδα μας…
Το υποσχέθηκα στην μαυροφορεμένη γυναίκα, που στάθηκε απέναντί μου τις προάλλες και μου ζήτησε να της δώσω μιά λογική απάντηση στο φαινομενικά απλό ερώτημά της ενός “γιατί“, που τελικά αποδείχθηκε να είναι ανάμεσα στα πλέον αμείλικτα “γιατί“ που έχω αντιμετωπίσει εδώ και 40 χρόνια επαγγελματικής ζωής, ξεκινώντας από τη Βοστόνη μέχρι την πατρίδα μας.
«Γιατί ΜΟΝΟ το δικό της παιδί, το δικό της σπλάχνο, να βρεθεί νεκρό μετά από ένα, με επιεική χαρακτηρισμό, ηλίθιο ατύχημα», όπου ο οδηγός της παρέας φρόντισε να κατεβάσει αρκετά ποτηράκια για να «φτιαχτεί» και να οικοδομήσει... μεθοδικά την ψυχοσυναισθηματικά αποφορτισμένη κατάσταση, που στα Μικρασιάτικα ελληνικά αποκαλείται «τσακίρ κέφι», Θεέ μου, ρώτησε η μάνα, ΓΙΑΤΙ;
Μη βιαστείτε να αντιτάξετε: γιατί, μήπως θα μετριαζόταν ο πόνος της χαροκαμένης γυναίκας, αν, όπως συχνά επίσης συμβαίνει, είχαν σκοτωθεί ΟΛΑ τα παιδιά που βρίσκονταν μέσα στο ίδιο όχημα;
Δεν διέκρινα ούτε ίχνος τέτοιας χαιρέκακης πρόθεσης στο αμείλικτο ερώτημα μιάς από τις σχεδόν δυο χιλιάδες ακαριαία χαροκαμένες σε ετήσια βάση Ελληνίδες μάνες (προσθέστε και μερικές ακόμη χιλιάδες μετά την εισαγωγή των κρίσιμα τραυματισμένων στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας...)
Διέκρινα την άδολη επιθυμία της χαροκαμένης μάνας να περάσω κάποια μηνύματα από τα αγαπημένα μου blogs. Και... το κάνω!
Αγάπη σημαίνει σεβασμός για τον άλλο, ευθύνη του οδηγού σημαίνει αγάπη για τους επιβάτες του, έρωτας είναι η επιθυμία να επιμηκύνεις την εφημερότητα της ύπαρξης δίνοντάς της σπουδαία νοήματα, το οδήγημα είναι χαρά και απόλαυση, όχι μέσο εκτόνωσης του μίσους για τον συνάνθρωπο -ίσως ακόμη και της έλλειψης επιθυμίας να συνεχίσουμε τη δική μας ζωή...
Υπάρχουν πολλοί ανάμεσά μας, όχι μόνο λόγω σπουδών, ψυχολόγοι και κοινωνιολόγοι ερευνητές, αλλά και απλοί άνθρωποι που οδηγούνται στη σκέψη ότι χρειάζεται κάποιες φορές να δούμε το ατύχημα ως... φόνο εκ προμελέτης ή εξ αμελείας ή πάλι ως επιθυμία τερματισμού μιας άχαρης ζωής χωρίς νοήματα;
Αν υπάρχει ΚΑΙ τέτοιο πρόβλημα, τότε τα άτομα με τέτοιον ψυχισμό ας επισκεφθούνε έναν ψυχολόγο γιατί, ειλικρινά, εμείς ως συνεπιβάτες στο δικό του όχημα ή ως οδηγοί που ερχόμαστε από την απέναντι λωρίδα του επαρχιακού ή εθνικού δρόμου, πού ακριβώς φταίμε, ώστε να απολήξουμε ως ένα ψυχρά τραγικό στατιστικό στοιχείο το επόμενα Σαββατοκύριακα, όταν θα βάψουμε Πασχαλιάτικα, όχι μόνο κόκκινα αυγά αλλά και με κόκκινο αίμα την ελληνική άσφαλτο;