Να γίνει χαρά κι απόλαυση η οδήγηση

Γράφει ο
Γιώργος Πιπερόπουλος

Μπροστά μας κιόλας η Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών και μετά το Άγιο των Ελλήνων Πάσχα. Θα χυθούμε ξανά, άλλοι χαρούμενοι σαν τους τζίτζικες και άλλοι εργαζόμενοι σαν τους μέρμηγκες, χωρίς αίσθηση πειθαρχίας, ανέμελοι όπως πάντα εμείς οι κλασικοί και οι νεώτεροι Έλληνες και Ελληνίδες οδηγοί στις εθνικές και επαρχιακές μας λεωφόρους και οδούς και....όποιον πάρει ο Χάρος!
Τι κρίμα, αλήθεια!
Το πρόβλημα ΔΕΝ το εντοπίζω στις σταθερές συνιστώσες της Άνοιξης, που ήρθε με πρώιμα ζεστές ημέρες για να θυμίσει ελληνικό καλοκαίρι, που μεθά τους πάντες με την θαλασσινή αλμύρα, αντανακλούν το πεντελικό λευκό και το ανεπανάληπτο στον πλανήτη γαλάζιο του ουρανού, ακτινοβολούν με κάθε εισπνοή την πρόκληση πόθου και πάθους για έρωτα, για ζωή!
Δεν θα εγκλωβίσω τη σημερινή μου πίκρα στις ευπρόσδεκτες προκλήσεις του ελληνικού καλοκαιριού, που μας έρχεται με βήματα γοργά. Κάθε άλλο, αλλά να... υπάρχουν οι εθνικές καρμανιόλες στο Μαλλιακό, τη Χαλκιδική, την Κοζάνη, την εθνική Αθηνών - Πάτρας. Και τι δεν υπάρχει στην όμορφη και δύσμοιρη Ελλάδα μας…
Το υποσχέθηκα στην μαυροφορεμένη γυναίκα, που στάθηκε απέναντί μου τις προάλλες και μου ζήτησε να της δώσω μιά λογική απάντηση στο φαινομενικά απλό ερώτημά της ενός “γιατί“, που τελικά αποδείχθηκε να είναι ανάμεσα στα πλέον αμείλικτα “γιατί“ που έχω αντιμετωπίσει εδώ και 40 χρόνια επαγγελματικής ζωής, ξεκινώντας από τη Βοστόνη μέχρι την πατρίδα μας.
«Γιατί ΜΟΝΟ το δικό της παιδί, το δικό της σπλάχνο, να βρεθεί νεκρό μετά από ένα, με επιεική χαρακτηρισμό, ηλίθιο ατύχημα», όπου ο οδηγός της παρέας φρόντισε να κατεβάσει αρκετά ποτηράκια για να «φτιαχτεί» και να οικοδομήσει... μεθοδικά την ψυχοσυναισθηματικά αποφορτισμένη κατάσταση, που στα Μικρασιάτικα ελληνικά αποκαλείται «τσακίρ κέφι», Θεέ μου, ρώτησε η μάνα, ΓΙΑΤΙ;
Μη βιαστείτε να αντιτάξετε: γιατί, μήπως θα μετριαζόταν ο πόνος της χαροκαμένης γυναίκας, αν, όπως συχνά επίσης συμβαίνει, είχαν σκοτωθεί ΟΛΑ τα παιδιά που βρίσκονταν μέσα στο ίδιο όχημα;
Δεν διέκρινα ούτε ίχνος τέτοιας χαιρέκακης πρόθεσης στο αμείλικτο ερώτημα μιάς από τις σχεδόν δυο χιλιάδες ακαριαία χαροκαμένες σε ετήσια βάση Ελληνίδες μάνες (προσθέστε και μερικές ακόμη χιλιάδες μετά την εισαγωγή των κρίσιμα τραυματισμένων στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας...)
Διέκρινα την άδολη επιθυμία της χαροκαμένης μάνας να περάσω κάποια μηνύματα από τα αγαπημένα μου blogs. Και... το κάνω!
Αγάπη σημαίνει σεβασμός για τον άλλο, ευθύνη του οδηγού σημαίνει αγάπη για τους επιβάτες του, έρωτας είναι η επιθυμία να επιμηκύνεις την εφημερότητα της ύπαρξης δίνοντάς της σπουδαία νοήματα, το οδήγημα είναι χαρά και απόλαυση, όχι μέσο εκτόνωσης του μίσους για τον συνάνθρωπο -ίσως ακόμη και της έλλειψης επιθυμίας να συνεχίσουμε τη δική μας ζωή...
Υπάρχουν πολλοί ανάμεσά μας, όχι μόνο λόγω σπουδών, ψυχολόγοι και κοινωνιολόγοι ερευνητές, αλλά και απλοί άνθρωποι που οδηγούνται στη σκέψη ότι χρειάζεται κάποιες φορές να δούμε το ατύχημα ως... φόνο εκ προμελέτης ή εξ αμελείας ή πάλι ως επιθυμία τερματισμού μιας άχαρης ζωής χωρίς νοήματα;
Αν υπάρχει ΚΑΙ τέτοιο πρόβλημα, τότε τα άτομα με τέτοιον ψυχισμό ας επισκεφθούνε έναν ψυχολόγο γιατί, ειλικρινά, εμείς ως συνεπιβάτες στο δικό του όχημα ή ως οδηγοί που ερχόμαστε από την απέναντι λωρίδα του επαρχιακού ή εθνικού δρόμου, πού ακριβώς φταίμε, ώστε να απολήξουμε ως ένα ψυχρά τραγικό στατιστικό στοιχείο το επόμενα Σαββατοκύριακα, όταν θα βάψουμε Πασχαλιάτικα, όχι μόνο κόκκινα αυγά αλλά και με κόκκινο αίμα την ελληνική άσφαλτο;