ΠΡΩΤΑ


ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ Χαλάζι χτύπησε την Κεντρική Μακεδονία ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ Στη μέση κατηγορία επικινδυνότητας η μισή χώρα ΝΑΟΜΙ ΚΛΑΪΝ Δοκιμαστικός σωλήνας για το “Δόγμα του Σοκ” η Ελλάδα

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009

Μετατρέποντας ένα πρόβλημα σε ευκαιρία!

του Ευθύμιου ( Μίμη) Φωτόπουλου*

Αριστοτέλης
¨Όσοι μελέτησαν την τέχνη της διοίκησης, έχουν πεισθεί ότι η τύχη των κρατών εξαρτάται, κατά βάση, από την εκπαίδευση των νέων.¨

Το μήνα Νοέμβριο γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού. Η εξασφάλιση του δικαιώματος στην εκπαίδευση αναφέρεται στο άρθρο 28 στην διακήρυξη για τα θεμελιώδη δικαιώματα του παιδιού καθώς και οι στόχοι της εκπαίδευσης στο άρθρο 29.
Η λέξη «παιδεία» είναι παράγωγο του αρχαίου ρήματος «παιδεύω» που σημαίνει διδάσκω, εκπαιδεύω. Αναφέρεται στη νοητική και ψυχική καλλιέργεια ενός παιδιού, η οποία επιτυγχάνεται κυρίως μέσω της εκπαίδευσης στις διάφορες βαθμίδες της.
Με τον όρο «παιδεία», εννοούμε την απασχόληση με το παιδί και κυρίως την παιδαγωγική ενέργεια την οποία καταβάλλει η οικογένεια και η πολιτεία για την ανατροφή , την εκπαίδευση και τη μόρφωση του παιδιού. Στη φράση εγκύκλια παιδεία η λέξη παιδεία χρησιμοποιείται με την εξής σημασία: «Ο κύκλος των γνώσεων και των δεξιοτήτων, που πρέπει να δίνονται και να καλλιεργούνται με τη διδασκαλία και συνεπώς να αποτελούν το αντικείμενο της παιδείας».
Εδώ αναλαμβάνει ρόλο η εκπαίδευση! Εκπαίδευση είναι η παρέμβαση της Πολιτείας μέσω του Σχολείου, που αποτελεί θεσμό της, στη σωματική και ψυχοπνευματική ανάπτυξη των νέων. Η παρέμβαση αυτή γίνεται με βάση ένα ειδικά σχεδιασμένο πρόγραμμα και είναι οριοθετημένη χρονικά. Η λέξη προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό ρήμα εκπαιδεύω που σημαίνει ανατρέφω από παιδική ηλικία, μορφώνω, διαπαιδαγωγώ. Εκτός από την παροχή γνώσεων η εκπαίδευση αποσκοπεί επίσης στη μόρφωση του ανθρώπου καθώς και στη διάπλασή του, δηλ. στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς και στην ανάπτυξη του ήθους του. Οι έννοιες αυτές αποδίδονται επίσης με τον όρο αγωγή.
Ένας από τους θεμελιώδεις στόχους της εκπαίδευσης είναι παραδοσιακά η διαμόρφωση και καλλιέργεια της εθνικής ταυτότητας. Μέσω της υιοθέτησης μιας εθνοκεντρικής οπτικής, κάτω από τις νεοεμφανιζόμενες κοινωνικές συνθήκες η εκπαίδευση καλείται να εκπληρώσει και τον διαμετρικά αντίθετο στόχο: να περιορίσει, αν όχι να εξαλείψει, τον εθνικισμό και τον εθνοκεντρισμό και να συμβάλει στην κατεύθυνση της αποδοχής και του σεβασμού της διαφοράς
Η Ελλάδα που παραδοσιακά ήταν χώρα "εξαγωγής" μεταναστών μεταβλήθηκε σε χώρα "υποδοχής" όλων όσοι εγκατέλειψαν τις εστίες τους για να αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη.
Από παλαιότερη έρευνα βγήκαν κάποια συμπεράσματα όπως το ότι οι γονείς με ανώτερη / ανώτατη μόρφωση εμφανίζουν χαρακτηριστικά περιορισμένη ξενοφοβική συμπεριφορά από τους γονείς με στοιχειώδη μόρφωση. Η διαφορά αυτή αντανακλάται και στα παιδιά τους: τα παιδιά γονέων με υψηλότερο επίπεδο μόρφωσης είναι εμφανώς πιο δεκτικά στη διαφορετικότητα από τα παιδιά γονέων με χαμηλό επίπεδο μόρφωσης. Προβλήματα που εκτιμάται ότι αντιμετωπίζουν ή προκαλούν οι αλλοδαποί μαθητές είναι κυρίως μαθησιακά προβλήματα, αλλά και προβλήματα ένταξης και συμπεριφοράς. Αυτό το στοιχείο κάνει ακόμη πιο επιτακτικό το ρόλο της εκπαίδευσης στην καταπολέμηση των διακρίσεων και στην προσπάθεια αρμονικής ένταξης των αλλοδαπών μαθητών. Η εκπαίδευση δεν αφορά μόνο στους μαθητές αλλά και στους εκπαιδευτικούς, όπου οι ίδιοι εκτιμούν ότι δεν είναι επαρκώς καταρτισμένοι για να διδάξουν τους αλλοδαπούς μαθητές.
Συμπερασματικά λοιπόν, εάν ο εκπαιδευτικός δεν ¨εκπαιδευτεί ¨ο ίδιος σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορέσει να ¨εκπαιδεύσει¨ τις επόμενες γενιές ώστε να αναγνωρίσουν την υπάρχουσα κατάσταση στα σχολεία όλων των βαθμίδων, που σίγουρα δεν είναι η καλύτερη, αλλά και δεν θα μπορέσουν να τις ¨εκπαιδεύσουν¨ ώστε να δεχθούν την αναπόφευκτη εξέλιξη της κοινωνίας μας σε πολυπολιτισμική, κάτι το οποίο συντελείτε εδώ και αρκετά χρόνια
Σήμερα, περίπου 73 εκατομμύρια παιδιά σε ολόκληρο τον πλανήτη στερούνται το δικαίωμα στην εκπαίδευση, ένα από τα σημαντικότερα ανθρώπινα αγαθά και βασικό όπλο στη μάχη για ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ελευθερία.
Το 75% ζει σε 15 χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου, στις περιοχές της Υποσαχάριας Αφρικής, της Νότιας και Δυτικής Ασίας, και στα Αραβικά κράτη.
Κάποια από αυτά μπορεί να εισέλθουν στην χώρα μας παράνομα. Το δικαίωμά τους για συμμετοχή στην εκπαίδευση δεν αναιρείται! Είναι στο χέρι μας να μετατρέψουμε το πρόβλημα σε ευκαιρία. Ευκαιρία για ανάπτυξη της κοινωνίας μας !

Διογένης:
¨Η παιδεία είναι για τους νέους σωφροσύνη, για τους γέροντες παρηγοριά, για τους φτωχούς πλούτος και για τους πλούσιους στολίδι¨.

Η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού υιοθετήθηκε ομόφωνα από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών στις 20 Νοεμβρίου του 1989. Έως σήμερα έχει επικυρωθεί από 193 χώρες, ενώ δεν την έχουν επικυρώσει δύο.
Η Ελλάδα την επικύρωσε στις 2 Δεκεμβρίου του 1992.

* Ο κ.Ευθύμιος Φωτόπουλος είναι εκπαιδευτικός και Νομαρχιακός σύμβουλος

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009

Φοροεισπρακτικά μέτρα επιλεκτικού χαρακτήρα

Του Δημήτρη Μάρδα*

Πολλές συζητήσεις θα γίνονται για την κάλυψη της μαύρης τρύπας του κράτους... Στο πλαίσιο αυτού του όχι ιδιαίτερα ευχάριστου διαλόγου για αύξηση των εσόδων προτείνονται τα εξής: να προβλεφθούν επιλεκτικοί φόροι σε βάρος συγκεκριμένων κατηγοριών πολιτών, που ασκούν είτε μια δραστηριότητα παρανομώντας, με την ανοχή της πολιτείας είτε λειτουργούν εκτός των πλαισίων που θέτει ο νόμος και το Σύνταγμα του κράτους. Στην πρώτη κατηγορία ενδεικτικά αναφέρονται οι τριτοκοσμικού χαρακτήρα καντίνες και τα περίπτερα, που αναπτύσσουν αυθαίρετα μια οικονομική δραστηριότητα, εκτός των πλαισίων των υφισταμένων νομικών ρυθμίσεων ενώ στη δεύτερη όσοι έκτισαν σε καμμένες εκτάσεις.
Ως προς το δεύτερο αναλυτικότερα, να προβλεφθεί ένας ‘φόρος υπέρ της φύσης’ που θα καταβληθεί μόνο από όσους έκτισαν είτε με νόμιμο είτε με παράνομο τρόπο σε καμμένες περιοχές έως ότου είτε κατεδαφιστούν οι κατοικίες τους είτε τελικά παραμείνουν, καθώς το έργο της κατεδάφισης θα προσκρούσει σε πολλά εμπόδια. Η επιβάρυνση αυτή θα είναι υψηλότερη για όσους έχουν αυθαίρετα (παράνομα) κτίσματα στις εν λόγω περιοχές. Ο φόρος αυτός θα λειτουργήσει ως ετήσια εισφορά μη οδηγώντας σε οποιαδήποτε μορφή νομιμοποίησης παράνομου ακινήτου στις υπό εξέταση περιοχές.
Για το σκοπό αυτό θα μπορούσε να δημιουργηθεί από το Υπουργείο Οικονομικών ένα πρόσθετο έντυπο το Ε10, όπου οι ενδιαφερόμενοι θα καταγράφουν όλα τα απαραίτητα στοιχεία για την κατοικία που έχουν σε καμμένη περιοχή. Ο προσδιορισμός για το κατά πόσο μια περιοχή είναι καμμένη ή μη, θα γίνει με μια de jure ρύθμιση, που θα βασίζεται σε αεροφωτογαφίες και σε κάθε μορφής μαρτυρίες και όχι σε βεβαιώσεις των δασικών υπηρεσιών. Εκεί όπου υπάρχει η οποιαδήποτε αμφιβολία για το χαρακτήρα της γης (καμμένης ή μη) θα λειτουργεί μια ρήτρα υπέρ του καμμένου δάσους. Όλα αυτά μπορούν αποτυπωθούν σε χάρτες, οι οποίοι με σαφήνεια θα δείχνουν σε κάθε φορολογούμενο, τις καμμένες εκτάσεις της χώρας ανά περιοχή, ανά νομό κ.λπ.
Το μέτρο αυτό εξυπηρετεί πολλές σκοπιμότητες. Πλην των φοροεισπρακτικών αποτελεί μια μορφή ικανοποίησης του κοινού περί δικαίου αισθήματος. Υπονοείται βέβαια ότι, μέρος αυτών των χρημάτων, θα κατευθυνθεί υπέρ της ανάπλασης της φύσης και για αναδασώσεις που ακούμε και δεν βλέπουμε.

*Ο Δημήτρης Μάρδας είναι αναπληρωτής καθηγητής οικονομικών στο ΑΠΘ και στέλεχος του ΠΑΣΟΚ στη Θεσσαλονίκη

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009

Οι τέσσερις πυλώνες του κοινωνικού φιλελευθερισμού

Του Αντώνη Σαμαρά*

Ο κοινωνικός φιλελευθερισμός, δεν είναι δύο βολικές λεξούλες. Δεν είναι «άδειο πουκάμισο», ούτε «σημαία ευκαιρίας» που καλύπτει όλους χωρίς να λέει τίποτε. Για να κατανοήσουμε τον κοινωνικό φιλελευθερισμό, πρέπει να αντιληφθούμε τη σχέση του με τέσσερις έννοιες: Την ανταγωνιστικότητα, τη διάχυση, την μεσαία τάξη, και την Πατρίδα.
Ο κοινωνικός φιλελευθερισμός συνοψίζεται σε δύο συνθήματα: «ανταγωνιστικότητα παντού» και «αξιοκρατία παντού». Σε τελευταία ανάλυση η αξιοκρατία είναι προϋπόθεση ανταγωνιστικότητας. Μια χώρα οφείλει να αξιοποιεί στο έπακρο όλα τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα. Δεν αρκεί να ευημερούν μόνο κάποιοι «εθνικοί πρωταθλητές». Πρέπει να ανθεί η επιχειρηματικότητα παντού, σε όλα τα μεγέθη και σε όλες τις κλίμακες. Όλοι να έχουν τις ευκαιρίες να αναδειχθούν. Και το κράτος να επεμβαίνει όχι για να υποκαταστήσει τους επιχειρηματίες, αλλά για να εξασφαλίζει ότι δεν θα υπάρχουν στρεβλώσεις, ούτε «μονοπωλιακές καταστάσεις», ούτε «ολιγοπωλιακές πρακτικές», ούτε «δεσπόζουσες θέσεις», ούτε «εμπόδια εισόδου» νέων επιχειρήσεων. Και να εξασφαλίζει ισότητα στους όρους ανταγωνισμού και στις ευκαιρίες. Ώστε να γίνει η «στροφή στην ποιότητα» σε όλους τους κλάδους. Η Ελλάδα δεν έχει μεγάλες κλίμακες, αλλά έχει ποιοτικό βάθος σε πολλούς τομείς. Αυτό πρέπει να αξιοποιήσουμε.
Η διάχυση εισοδήματος είναι η δεύτερη ουσιώδης προϋπόθεση του κοινωνικού φιλελευθερισμού. Διάχυση γίνεται μέσα από την δυναμική της αγοράς, όπου η δραστηριότητα σε ένα τομέα μεταδίδεται και στους άλλους και συμπαρασύρει τους άλλους, αν δεν υπάρχουν στεγανά, στρεβλώσεις και καρτέλ. Διάχυση, σημαίνει να κάνουμε την οικονομική επιτυχία μεταδοτική στους πολλούς, όχι αποκλειστικό προνόμιο των ισχυρών. «Ανταγωνιστικοί» δεν είναι μόνο – και δεν είναι αναγκαστικά - όσοι είναι ήδη «ισχυροί». Ανταγωνιστικοί είναι όσοι μπορούν να γίνουν καλύτεροι. Και στο δημόσιο (παράδειγμα Υγεία, Παιδεία) και στον ιδιωτικό τομέα. Και για να μπορέσουν να αποδείξουν την ανταγωνιστικότητά τους, πρέπει να τους προσφέρονται τα μέσα και οι ευκαιρίες. Το μεγάλο κενό ανταγωνιστικότητας, σήμερα, οφείλεται στο γεγονός ότι δεν υπάρχουν μέσα κι ευκαιρίες να αποδείξει οποιοσδήποτε την αξία του. Και την ανταγωνιστικότητά του…
«Μεσαία τάξη», δεν είναι απλώς κάποιες εισοδηματικές κατηγορίες που βρίσκονται «στη μέση» της κοινωνικής κλίμακας. Είναι όσοι δεν έχουν τα προβλήματά τους λυμένα, αλλά έχουν τη διάθεση, τη δυνατότητα και τη φιλοδοξία να επιτύχουν. Και θέλουν να το κάνουν με την αξία τους, χωρίς «αθέμιτες πρακτικές» και «πλάγιες μεθόδους». Είναι το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Είναι το πιο δημιουργικό κομμάτι της, ουσιαστικά όλοι, εκτός απ’ αυτούς που ήδη βρίσκονται στην κορυφή κι αυτούς που βρίσκονται στο περιθώριο. Η μεσαία τάξη βγάζει από το περιθώριο αυτούς τους τελευταίους: Δημιουργεί το 70% των θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα. Και παράγει το 85% των δημοσίων εσόδων. Η μεσαία τάξη είναι η «ραχοκοκαλιά» της οικονομίας, και η ευρεία κοινωνική βάση της δημοκρατίας. Αυτή συμπιέζεται σήμερα λόγω της διεθνούς κρίσης. Αυτή υπέστη δεινό πλήγμα πριν εννέα χρόνια με την κατάρρευση του Χρηματιστηρίου, όταν έχασε μεγάλο μέρος των αποταμιευμάτων της. Αυτή συμπιέστηκε και στη δεκαετία του ’80 με την έξαρση του κρατισμού στην πρώτη οκταετία του ΠΑΣΟΚ. Το οποίο έταζε τα πάντα στους «μικρομεσαίους» κι αναδείκνυε… «νέα τζάκια» φορτώνοντας δημόσιο χρέος που επιβάρυνε τελικά όλη την κοινωνία…
Τέλος, η έννοια της Πατρίδας δεν είναι «άσχετη» ούτε «ξένη» με τα προτάγματα του κοινωνικού φιλελευθερισμού. Μόνο ένας λαός που πιστεύει στον εαυτό του μπορεί να είναι ανταγωνιστικός στη συμπεριφορά του. Μόνο ένας λαός που είναι υπερήφανος για την συλλογική του ταυτότητα διεκδικεί και κερδίζει το μέλλον του. Μόνο ένας λαός με πίστη στον εαυτό του επενδύει στο μέλλον του. Μόνο ένας λαός με αυτοπεποίθηση είναι αξιόπιστος για τους συμμάχους του και πολύτιμος για τους εταίρους τους. Αν γυρίσουμε να κοιτάξουμε γύρω μας στον κόσμο δεν θα βρούμε ούτε ένα λαό φοβισμένο, ηττοπαθή ή μοιρολάτρη να επιτυγχάνει το παραμικρό. Όλοι οι λαοί με σπουδαία αναπτυξιακά επιτεύγματα είναι υπερήφανοι για τον εαυτό τους. Με αγάπη για την πατρίδα τους, όχι με μίσος για τον διπλανό ή καχυποψία για τον «διαφορετικό».
Από τον Χαρίλαο Τρικούπη ως τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, από τον Αlexis De Tocqueville ως τον Φραγκλίνο Ρούσβελτ και τον Τζών Κέννεντυ, όλοι οι μεγάλοι φιλελεύθεροι μεταρρυθμιστές προάσπισαν την ανταγωνιστικότητα, προώθησαν τη διάχυση ευκαιριών, στηρίχθηκαν και στήριξαν τη μεσαία τάξη και υπερασπίστηκαν την πατρίδα τους.
Τίποτε λιγότερο απ’ αυτά δεν αρκεί.
Και τίποτε περισσότερο δεν χρειάζεται…

* Ο Αντώνης Σαμαράς είναι βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας,
πρώην υπουργός και
υποψήφιος για την προεδρία του κόμματος