Ατυχείς αποφάσεις υπό καθεστώς πίεσης: Το εύκολο άλλοθι της εξουσίας

Του Δημήτρη Μάρδα*

«Η χώρα ζει σε ακραίες συνθήκες και εμείς λειτουργούμε υπό καθεστώς πίεσης, οπότε δικαιολογούνται λάθη…», αυτό περίπου δήλωσε υφυπουργός της κυβέρνησης σε πρωινή εκπομπή ραδιοφωνικού σταθμού, το Σάββατο. Με το ανωτέρω έβρισκε άλλοθι στην

άστοχη κίνηση του υφυπουργού του Υπ. Εσωτερικών του κου Ντόλιου, στο γνωστό πρόβλημα των ημιυπαίθριων χώρων.

Δεν έχει σημασία ποιος έκανε την εν λόγω ατυχή δήλωση. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η δήλωση αυτή καθ’ εαυτή, καθώς αποτελεί μόνιμη επωδό των τελευταίων ημερών!  

Oι πιλότοι πριν πάρουν το πηδάλιο του αεροσκάφους πείθουν τις αεροπορικές εταιρίες ή το Υπουργείο Άμυνας ότι μπορούν πια να λειτουργήσουν υπό καθεστώς πίεσης. Φανταστείτε το αντίθετο σε μια πτήση με 200 επιβάτες εν μέσω καταιγίδας ή κατά την ώρα εμπλοκής με πολεμικά αεροσκάφη της Τουρκίας πάνω από το Αιγαίο!

Υποπίπτει άραγε τόσο εύκολα σε λάθη, λόγω του καθεστώτος πίεσης, ένας κυβερνητικός αξιωματούχος που διακρίνεται για την επαρκή γνώση του αντικειμένου που υπηρετεί, γνωρίζοντας από την άλλη από στρατηγική διοίκηση; Μάλλον όχι.

Δυστυχώς όμως έχουμε κουραστεί να βλέπουμε υπουργούς, υφυπουργούς διοικητές οργανισμών, που δεν πληρούν τα ανωτέρω, διαθέτουν όμως κάποια άλλα ‘προτερήματα’: Είναι πιο συγκεκριμένα, παλαιοί συνδικαλιστές ή συνδικαλίστριες στα μαθητικά τους χρόνια, είναι παιδία του κομματικού σωλήνα ή ανδρώθηκαν στα πολιτικά γραφεία των βαρόνων υπουργών μας (διαφόρων κυβερνήσεων ή σκιωδών κυβερνήσεων).

Αυτά τα άτομα, με ελάχιστες δεξιότητες, που συχνά δεν δούλεψαν ποτέ στην ζωή τους εκτός κράτους (υπό την ευρεία έννοια), όχι απλά δεν μπορούν να λειτουργήσουν υπό καθεστώς πίεσης, αλλά πολύ περισσότερο δεν μπορούν να παράγουν ένα σοβαρό έργο είτε είναι μάχιμοι σοσιαλιστές, είτε παλαίμαχοι κομμουνιστές είτε παθιασμένοι νεοφιλελεύθεροι.

Όταν οι αρχηγοί των κυβερνήσεων δώσουν τα ινία των υπουργείων σε προσωπικότητες και σε 40-45ριδες που γνωρίζουν την τέχνη του πολέμου, τότε η χώρα θα ξεφύγει από τον βούρκο όπου σιγά-σιγά βουλιάζει.

Ο ηγέτης αρχηγός κόμματος δεν φοβάται τον παραμικρό ενδοκομματικό ανταγωνισμό. Είναι πέρα και πάνω από αυτόν. Διαλέγει τους καλύτερους συνεργάτες, εκείνους λοιπόν που έχουν τα εχέγγυα να αντέξουν σε ακραίες καταστάσεις ή σε καθεστώς πίεσης.

Σε τελική ανάλυση, ποια είναι η βαθύτερη αιτία της ελληνικής κρίσης; Οι πρόωρες εκλογές με τα ίδια άτομα της σημερινής περιόδου ή εκείνης του 2004-2009 θα μας δώσουν λύσεις; Στην εκλογολαγνία εντοπίζεται το πρόβλημα της χώρας ή στα ποιοτικά χαρακτηριστικά των αναποτελεσματικών κυβερνώντων;

Το ανθρώπινο λάθος είναι θεμιτό. Εκείνο που θεωρείται αθέμιτο όμως είναι το εύκολο συγχωροχάρτι, που αφειδώς προσφέρεται στα όποια λάθη και παραλήψεις στους, χωρίς γνώσεις, διοικητικές ικανότητες –και κατ’ επέκταση ελάχιστες– δεξιότητες, αξιωματούχους της όποιας κυβέρνησης.

* Αν. καθηγητή Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ

www.mardas.gr