Γράφει ο ΔΑΝΟΣ ΔΑΝΙΗΛΙΔΗΣ
Στα δέκα περίπου χρόνια που κάθομαι στον υπολογιστή μου για να γράψω αυτή τη συνήθως ευχάριστη στήλη αποδράσεων, πρώτα στον «Αγγελιοφόρο» και μετά στη «Μακεδονία», αυτή είναι η πιο δύσκολη φορά. Εξίσου επίπονη και ψυχοφθόρα διαδικασία αποδείχτηκε και η επιλογή των σημερινών φωτογραφιών. Μερικών φωτογραφιών, ανάμεσα σε δεκάδες άλλα χαρούμενα στιγμιότυπα με τον αγαπημένο μας τρίποδο σκυλάκο, τον Φιντέλ.
Τον Φιντέλ που ήρθε –ήδη τρίποδος- και μας βρήκε μια μέρα του 2001, γύρω στα τρία του, εμάς που δεν είχαμε καμιά προηγούμενη εμπειρία από σκυλιά. Στην αρχή έρχονταν και εμείς τον διώχναμε. Επανήλθε και εμείς τον ταϊσαμε. Μετά από ένα μήνα, υποκύψαμε πλήρως και τον κρατήσαμε. Δεν ήταν εύκολο να προσπεράσεις την πονεμένη του ματιά, αλλά και την ευγνωμοσύνη του γι’ αυτό το ελάχιστο που του δίναμε, τη χαρά του που απέκτησε και πάλι σπίτι και κάποιους να τον νοιάζονται. Το πότε ακριβώς γεννήθηκε, το τι τραυματικό του συνέβη και το πόσο καιρό περιπλανιόταν, δεν το μάθαμε ποτέ.
Μάθαμε, όμως, σας διαβεβαιώνω πολύ εύκολα και αβίαστα, να του δίνουμε ατελείωτα χάδια, αγάπη, αφοσίωση και βέβαια τις απαραίτητες… κροκέτες και κονσέρβες. Μαζί με εμάς, όμως, χάδια του έδιναν και πολλοί ωραίοι άνθρωποι, όλων των ηλικιών, στη Θεσσαλονίκη και όπου βρισκόμασταν. Γυναίκες και παιδιά πιο πολύ, αλλά και ηλικιωμένοι και άντρες. Ξεπερνώντας την αρχική τους έκπληξη για το ποδαράκι που έλειπε, οι περισσότεροι σχολίαζαν τη διεισδυτική, τρυφερή ματιά του, θαρρείς ανθρώπινη. Και εκείνος τους αντάμειβε πάντα, είτε με τη γλωσσίτσα του, είτε δίνοντας τους το –μοναδικό- μπροστινό του πόδι, κάνοντας τους να γελούν, αφού φάνταζε μπροστά τους σαν ένας πιγκουΐνος!
Ικτίνου. Αγ.Σοφίας. Ερμού. Ναυαρίνου. Παραλία. Ήταν οι δρόμοι και οι περιοχές στους οποίους τον –και μας- συναντούσες πιο συχνά. Μια σχετικά μικρή περιοχή περιπάτου γι’ αυτόν και για μας, στην οποία προσπαθούσαμε να προσδίδουμε κάποια ποικιλία, αλλάζοντας κάθε φορά κάπως τη διαδρομή.
Και όταν ο «μπαμπάς» και η «μαμά» του Φιντέλ ετοιμάζονταν να αποδράσουν εκτός πόλης, όποτε ήταν εφικτό, ακολουθούσε με ενθουσιασμό και ο ίδιος. Χορτιάτης, Περιστερά. Λιβάδι και Πετροκέρασα. Μεταμόρφωση και Νικήτη Χαλκιδικής. Ορεινή Χαλκιδική και Όλυμπος. Γουμένισσα και Πάϊκο. Μπουραζάνι, Ζαγοροχώρια και Ημαθία. Μέχρι και στη χιονισμένη… Ευρώπη βρέθηκε ο Φιντέλ και ας ήταν μόνο μέχρι τη… Γευγελή και το χιονοδρομικό κέντρο Κόζουφ της ΠΓΔΜ! Στις ημερήσιες εκδρομές τα πράγματα ήταν βατά. Στις περιπτώσεις των διανυκτερεύσεων τα πράγματα γινόταν πιο σύνθετα, αφού έπρεπε να ερωτηθούν οι υπεύθυνοι των ξενοδοχείων ή των ξενώνων για το αν δέχονται σκυλιά. Δυστυχώς η θετική απάντηση έρχονταν λίγες φορές, οπότε τότε αναλάμβαναν… υπηρεσία φύλαξης συγγενικά πρόσωπα. Τα τελευταία χρόνια καθώς είχε μεγαλώσει, είχε γίνει ακόμη πιο ευαίσθητος συναισθηματικά, με αποτέλεσμα να μην θέλει να μας αποχωρίζεται για πολύ. Εννοείται ότι όταν επιστρέφαμε σηκωνόταν δυο μέτρα ψηλά!
Η ταξιδιωτική του συμπεριφορά ήταν υποδειγματική. Καθόταν συνήθως πίσω από τη θέση του οδηγού, χωρίς καμία αξίωση να ανέβει στο κάθισμα και να χαζεύει κατά τη διαδρομή. Το αισθητήριο του, του έλεγε ότι «κάπου καλά θα πάμε και σήμερα». Οι λιτές αποσκευές του βρισκόταν μόνιμα σε πρώτη ζήτηση στο πορτ-μπαγκάζ: ένα μπουκάλι νερό, κροκέτες και κονσέρβα, πλαστικό κεσεδάκι για το νερό και πιατάκι για το φαγητό.
Την Τρίτη 8 Μαρτίου, στις 10.30 το βράδυ, ξεκινήσαμε για τη συνηθισμένη νυχτερινή μας βόλτα, περνώντας από την Ικτίνου. Ξέροντας πόσο αγαπά τα κόκαλα κοτόπουλου, τον άφησα να φάει κάποια από αυτά που ένα δολοφονικό χέρι έσπειρε, μαζί με κάποιο δηλητήριο, σε παρτέρι του πεζόδρομου. Είχα, βλέπετε, την αφέλεια να πιστεύω ότι τέτοιες διεστραμμένες συμπεριφορές δεν συναντώνται στο κέντρο της πόλης. Μισή ώρα αργότερα ο Φιντέλ κι ένα ακόμη σκυλάκι «κατέληγαν» σε γειτονικό κτηνιατρείο. Θα ακολουθούσε μια γάτα, ενώ μέχρι αυτή τη στιγμή αγνοούνται και τρία αδέσποτα σκυλιά της γειτονιάς, σύμφωνα με την κτηνίατρο. Η ίδια μας είπε ότι συνήθως έχουν στη διάθεσή τους 1-3 ώρες για να αντιδράσουν, οπότε το όποιο δηλητήριο ήταν εξαιρετικά τοξικό. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι δυο μέρες νωρίτερα κι άλλο σκυλάκι έφαγε από γειτονική φόλα, αλλά αυτό κατάφερε να σωθεί. Εάν οι ιδιοκτήτες του είχαν ενημερώσει τους ζωόφιλους της γειτονιάς, πιθανότατα τα σκυλάκια που «έφυγαν» να ζούσαν σήμερα.
Στη μνήμη του Φιντέλ και επειδή ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ ΝΑ ΖΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΣΚΥΛΙΑ στην Ικτίνου και στο κέντρο της πόλης, σε πείσμα των ελάχιστων διεστραμμένων εγκεφάλων, δημιουργούμε ένα άτυπο δίκτυο έγκαιρης αλληλοενημέρωσης μεταξύ ζωόφιλων που ζουν στο κέντρο (Ικτίνου, Ζεύξιδος, Π.Π.Γερμανού, Π.Μελά, Αλ.Σβώλου, Αγ.Σοφία κλπ.), για την ενεργοποίησή του σε περίπτωση αρνητικών συμβάντων. Όσοι είστε κάτοχοι σκύλων και ζείτε στην περιοχή αυτή, μπορείτε να μας στείλετε: όνομα, τηλέφωνο και ηλεκτρονική διεύθυνση στο danospress@gmail.com και να συμπεριληφθείτε στη λίστα αυτή, η οποία θα σταλεί σε όλους.
Τέλος υπενθυμίζω σε όλους εσάς τους κατόχους σκύλων ότι πρέπει να έχετε μαζί σας στις εντός πόλης βόλτες και στις εκδρομές: α) ένεση ατροπίνης και β) κάψουλες ενεργού άνθρακα. Δυο εργαλεία που πιθανόν να αποδειχτούν σωτήρια σε μια κακή στιγμή.
Φιντελάκο μας, όλοι εμείς που σε αγαπήσαμε, σε ευχαριστούμε για τα δέκα αυτά χρόνια που μας έκανες λίγο πιο ανθρώπους. Ευχόμαστε στα λιβάδια του σκυλοπαραδείσου που σεργιανάς τα χορταράκια να είναι απολύτως ακίνδυνα…
Υστερόγραφο: μια και η στήλη είναι ταξιδιάρικη, οφείλω να μεταφέρω την παράκληση του Φιντέλ: «τουλάχιστον τα μεγαλύτερα ξενοδοχεία και ξενώνες, να διαθέτουν και μερικά δωμάτια για μας τα κατοικίδια, όπως ευρύτατα γίνεται στην Ευρώπη. Δεν απαιτούνται πολλές διευθετήσεις και μια τέτοια κίνηση θα έφερνε νέους πελάτες, σε μια δύσκολη τουριστικά εποχή». Μακάρι να εισακουστείς Φιντέλ μου…
Σημείωση salonicanews: Το κείμενο το πήραμε από το Facebook, όπου το ανήρτησε, στην σελίδα του, ο συγγραφέας του. Θεωρούμε ότι έχει ΚΑΙ ενημερωτικό, πέρα από προσωπικό, χαρακτήρα και το αναδημοσιεύουμε. Ας είναι γεροί οι… “γονείς” του Φιντέλ να τον θυμούνται –κι αν μπορούν, ας προσφέρουν κι άλλη αγάπη σε κάποιο αδέσποτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου