Της ΛΙΑΝΑΣ ΓΟΥΤΑ Κάτι, ίσως, άρχισε να αλλάζει στα πράγματα. Κάτι, ίσως, άρχισε να αλλάζει στη νοοτροπία μας. Είναι μήπως που νιώθουμε τον τελευταίο καιρό ότι έχουμε πιάσει πάτο και θέλουμε λίγο να κοιτάξουμε ψηλά και να αναθαρρήσουμε; Γιατί πώς αλλιώς να ερμηνεύσουμε την αναπάντεχα θετική υποδοχή της μικρής είδησης για την επαναλειτουργία των πειραματικών σχολείων;
Μικρή η είδηση, αν τη βάλουμε μέσα στο γενικό πλαίσιο των συθέμελων αλλαγών που απαιτεί το σύστημα της Παιδείας στην Ελλάδα, που νοσεί βαριά σε όλα του τα επίπεδα, πλην ίσως του νηπιαγωγείου!
Μεγάλη ωστόσο νότα αισιοδοξίας ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίσθηκε η είδηση αυτή! Μόνο θετικά σχόλια διαβάσαμε αυτές τις μέρες. Σκέψεις απλής, κοινής λογικής οι περισσότερες.
Πείτε μου, όμως, πού είχε χαθεί αυτή η κοινή λογική καμιά εικοσαριά χρόνια πριν, όταν κάποιος εκπαιδευτικός “εγκέφαλος” αποφάσιζε να καταργήσει τα πειραματικά σχολεία;
Δε μπορώ να θυμηθώ τα επιχειρήματα όπως ακριβώς διατυπώθηκαν τότε -έχουν περάσει άλλωστε πολλά χρόνια- αλλά θυμάμαι κάτι περί ισότητας στην εκπαίδευση και ίσων ευκαιριών, περί κατάργησης των διακρίσεων και κάτι παρόμοια ανεκδιήγητα, αλλά εκείνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι ο εμπνευστής της φαεινής αυτής ιδέας πρέπει να είχε μεγάλο πρόβλημα με την αριστεία οπότε μ’ αυτή την απόφαση, της έδωσε ένα καθοριστικό χτύπημα. Καθοριστικό, όχι τόσο γιατί η απόφαση αφορούσε μεγάλο αριθμό μαθητών (άλλωστε πόσα ήταν τα πειραματικά σχολεία στη χώρα;), καθοριστικό όμως σε επίπεδο συμβολισμού.
Ενοχοποιήσαμε και εξοστρακίσαμε την αριστεία, δε μας ενδιέφερε η βελτίωση αλλά η ισοπέδωση, και είμαστε όλοι ευτυχείς όταν γινόμασταν ίσοι προς τα κάτω. Το πρόβλημα, βέβαια, δεν ήταν μόνο ο εμπνευστής εκείνης της ιδέας, αλλά και το ότι, τότε, δε σηκώθηκαν κι οι πέτρες από αγανάκτηση. Αντιθέτως, εκείνη η… ψευτοδημοκρατική κουλτούρα της ισοπέδωσης μας κατέτρεξε ως κοινωνία εδώ και δεκαετίες.
Δε τη θέλαμε την αριστεία, είναι σίγουρο. Μέχρι σήμερα, δε την επιδιώκουμε, δε την αναδεικνύουμε, δε την επιβραβεύουμε. Αν τη συναντήσουμε μάλλον θα την χλευάσουμε και θα την υποτιμήσουμε.
Έτσι, δεν είναι να απορούμε καθόλου πώς μετά από τόσα χρόνια, με αυτές τις ιδεοληψίες, φτάσαμε στο σημείο ο όρος αξιολόγηση, αξιοκρατία, ανταγωνιστικότητα, ranking, να αποτελούν «άγνωστες λέξεις» για το ελληνικό λεξιλόγιο στον τεράστιο δημόσιο τομέα, στο εσωστρεφές και αυτοαποθεούμενο πανεπιστήμιο και, τελικά, στην κοινωνία όλη.
Υπό αυτή την έννοια, η θετική υποδοχή της είδησης των πειραματικών σχολείων, ίσως να σηματοδοτεί μια ανατροπή αντιλήψεων στην κοινωνία. Μια ανατροπή που την έχουμε μεγάλη ανάγκη στην κρίση που διανύουμε.
Μια μικρή είδηση για μια μεγάλη αλλαγή ίσως….
ΥΓ: Θυμάμαι σαν σήμερα τη χαρά της μητέρας μου την ημέρα που επιλεγόμουν για να φοιτήσω σε ένα πρότυπο σχολείο. Θυμάμαι, ακόμα, πώς κάποια πράγματα- όπως τη μεγάλη μου αγάπη για τα μαθηματικά- την αποδίδω στον αγαπημένο μας κ. Παπαϊωάννου με τις ανατρεπτικές μεθόδους διδασκαλίας.
Θυμάμαι πως τη χρονιά της εισαγωγής μας στο πανεπιστήμιο, διαπιστώναμε με έκπληξη ότι κάποιες πρωτιές σε διαφορετικές σχολές είχαν ένα κοινό στοιχείο: Ήμασταν παλιοί συμμαθητές και συμμαθήτριες σε εκείνο το πρότυπο σχολείο, χρόνια πριν, που όμως μάλλον μας είχε καθορίσει σε πολλά πράγματα…
* Η Λιάνα Γούτα είναι είναι πρόεδρος του Παραρτήματος Θεσσαλονίκης του Ινστιτούτου Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου