Του Δημήτρη Μάρδα*
«Όταν ξυπνά στραβά η κα Μέρκελ η Ευρώπη χάνει –τουλάχιστον– το ήρεμο πρόγευμά της!». Αυτό το συμπέρασμα προκύπτει από όσα συνέβησαν μετά τη Σύνοδο Κορυφής της 25ης Μαρτίου του 2010. Στην απόγειο της αναστάτωσης που προκαλούν οι απόψεις Μέρκελ για την κρίση και την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση βρίσκονται οι δύο πιο πρόσφατες θέσεις της: Η πρώτη αναφέρεται στον αμείλικτο «Μηχανισμό Κυρώσεων», που στην ουσία αποκλείει τα ‘άταχτα’ (καταχρεωμένα) κράτη-μέλη από αποφάσεις που αφορούν στο 75% του κοινοτικού προϋπολογισμού. H δεύτερη επικεντρώνεται στο «Μηχανισμό Στήριξης (πτώχευσης)», εισάγοντας τις ιδιωτικές τράπεζες στο όλο παιγνίδι της μη αποπληρωμής του κρατικού χρέους.
Η συζήτηση για τον πρώτο μηχανισμό μετατέθηκε στον Απρίλιο του 2011 ενώ για το δεύτερο βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη, με ημερομηνία λήξης τη Σύνοδο Κορυφής στις 17 Δεκεμβρίου 2010. Μετά την αναστάτωση που προκάλεσαν οι πρώτες δηλώσεις της Καγκελαρίου για την άνευ όρων συμμετοχή των ιδιωτικών τραπεζών στον προς συζήτηση μηχανισμό, ακολούθησε η πιθανή υπό όρους συμμετοχή τους, σύμφωνα με την τελευταία κατ’ αρχήν απόφαση στο Eurogroup.
Αποτέλεσμα των σχετικά πρόσφατων αιφνιδιασμών, παλινωδιών και διαφωνιών στους κόλπους της ΕΕ, με αιχμή του δόρατος πάντοτε την κα Μέρκελ, είναι το ακόλουθο: Εδώ και καιρό υποβόσκει μια κατάσταση, που οδηγεί σε ‘κατρακύλα’ το ευρώ ή πιο συγκεκριμένα στην απαξίωση του απέναντι στο δολάριο.
Αυτό ευνοεί βραχυπρόθεσμα τη Γερμανία για δυο λόγους:
1) Η κα Μέρκελ δείχνει ‘τα δόντια της’ στον Ομπάμα. Είναι νωπή η κόντρα της με τον Αμερικανό Πρόεδρο ενόψει της πολιτικής του δεύτερου για ‘ρίξιμο’ στην αγορά των ΗΠΑ 600 δις δολάρια. Η πράξη αυτή θα οδηγούσε στη διολίσθηση του αμερικανού νομίσματος και στη βελτίωση της ανταγωνιστικής θέσης των αμερικανικών προϊόντων σε βάρος και της Γερμανίας φυσικά. Τον πρόλαβε όμως η κα Μέρκελ, πιέζοντας για την ταχύτερη απαξίωση του ευρώ, με αφορμή την ταραχή που προκάλεσαν οι παραπάνω απόψεις ιδίως για το «Μηχανισμό στήριξης-πτώχευσης». Όλως τυχαίως η νέα πολιτική Ομπάμα, συνέπεσε χρονικά με την αναζωπύρωση της αναστάτωσης στους κόλπους της ΕΕ λόγω Μέρκελ. Τα γεγονότα της Ιρλανδίας ήταν το ‘κερασάκι της τούρτας’.
2) Η κα Μέρκελ δε θέλει φθηνό δολάριο, βραχυπρόθεσμα, γιατί θίγει τις γερμανικές εξαγωγές εκτός ευρωζώνης. Θέλει φθηνό ευρώ για να αντισταθμίσει, με την άνοδο των γερμανικών εξαγωγών εκτός ευρωζώνης, τη μείωση των εξαγωγών της χώρας προς αγορές όπως της Ελλάδας, Πορτογαλίας, Ισπανίας και άλλων κρατών με πολιτικές λιτότητας. Και όλα αυτά γίνονται παραμονές Χριστουγέννων, κατά την ζωντανότερη περίοδο της αγοράς.
Οι Γερμανοί επιχειρηματίες-εξαγωγείς, παρακολουθώντας προσεκτικά την φαινομενικά άστατη Καγκελάριό τους από το Μάρτιο του 2010 και μετά, μπορούσαν να προβλέψουν την κατιούσα πορεία του ευρώ χαράσσοντας μια ανάλογη κερδοφόρα για τους ίδιους επεκτατική στρατηγική. Το ίδιο και οι εισαγωγείς της χώρας οδηγούμενοι σε μια συντηρητική πολιτική συγκράτησης των εισαγωγών. Δυο γεγονότα λοιπόν με θετικό αντίκτυπο στο εμπορικό ισοζύγιο της χώρας.
Η γερμανίδα Καγκελάριος ήταν απόλυτα συνεπής απέναντι στους παραγωγούς της χώρας της, παίζοντας, κατά τον τρόπο που επέλεξε, πολύ έξυπνα με το ευρώ! Φαίνεται όμως ότι ξέχασε από την άλλη το νόημα της…μαγικής λέξης ‘Ευρώπη’!
* Ο Δημήτρης Μάρδας είναι Αν. καθηγητής του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου