Ηγέτες, πράξεις και…«μυστικά»

Του Καθηγητή Γιώργου Πιπερόπουλου

Από χτες το πρωί στις 9:50 η σελίδα της ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗΣ που πάντα έδινε το τρέχον επίπεδο Spreads των 10-ετών ελληνικών ομολόγων ΠΑΓΩΣΕ στις 1784,1 μονάδες βάσεις και από τότε ΔΕΝ ανακοινώνει το τρέχον επίπεδο!

 http://www.naftemporiki.gr/markets/spread.asp

Από εκείνη την ώρα του χτες μέχρι σήμερα την ίδια ώρα τα περιβόητα Spreads σκαρφάλωσαν στο ΧΩΡΙΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ επίπεδο των απίστευτων 2000,4 μονάδων βάσης!!!  http://www.bloomberg.com/apps/quote?ticker=GGGB10YR:IND

Να θυμηθούμε ότι τα Spreads είχαν υποχωρήσει στα επίπεδα των 1200 περίπου μονάδων βάσης όταν υπογραφόταν το 2ο ΠΑΚΕΤΟ ΔΙΑΣΩΣΗΣ της Ελληνικής οικονομίας στα τέλη του περασμένου Ιουλίου…

Αναρωτιέμαι γιατί κάποιοι τα κρατάνε…ΜΥΣΤΙΚΑ;
********************************************************************************************

Η διαδικασία του «να κρατάω μυστικά» ξεκινάει από τα παιδικά μας  χρόνια και συνεχίζει μέχρι τέλους ζωής όχι επειδή εμείς οι άνθρωποι γεννιόμαστε με την ανάγκη της κρυψίνοιας, αλλά εξαιτίας της προοδευτικής  αναγνώρισης του γεγονότος ότι κάποιες πράξεις μας εάν γνωστοποιηθούν σε τρίτους μπορεί να επιφέρουν τιμωρία.

Η πρώτη αιτία που τα παιδιά καταφεύγουν στα μυστικά είναι η ανάγκη τους να αποκρύψουν κάποιες συμπεριφορές, δηλαδή μαθαίνουν να κρατούν μυστικά όταν συνειδητοποιούν πως η ανακοίνωσή τους θα επιφέρει δυσαρέσκεια στον γονέα, στον δάσκαλο, στους φίλους. Το παιδί κρατάει, επίσης, μυστικά, όταν, χωρίς να είναι προσωπική επιλογή του, έρχεται αντιμέτωπο με τη διαφωνία της παρέας για το γεγονός ότι έχουν εμπλακεί σε κάποια συμπεριφορά την οποία πρέπει να αποκρύψουν, διότι διαφορετικά θα τιμωρηθούν όλοι.  

Υπάρχουν και οι περιπτώσεις κατά τις οποίες τα παιδιά συμφωνούν ότι δεν θα ανακοινώσουν ένα μυστικό, συνομολογούν στην κράτησή του, ξέρουν πολύ καλά γιατί το έκαναν, αλλά εδώ προκύπτουν και δύο πολύ ενδιαφέρουσες διαφοροποιήσεις στη διαδικασία υιοθέτησης της συγκεκριμένης συμπεριφοράς απόκρυψης: πρώτον, κάποιοι συμφωνούν στην τήρηση του μυστικού, επειδή απλά έχουν την ανάγκη να μην απορριφθούν από την παρέα, έστω και αν  αναγνωρίζουν ότι η απόκρυψη δεν είναι κάτι ηθικά θεμιτό και δεύτερον, υπάρχουν παιδιά που ουσιαστικά δημιουργούν την ανάγκη του μυστικού για να μην ομολογήσουν δικές τους προσωπικές ευθύνες.
      Η διατήρηση μυστικών καθώς ο άνθρωπος ενηλικιώνεται και μεγαλώνει αποκτά τελείως διαφορετική σημασία.  Κάποιοι θα διατηρήσουν τα μυστικά τους μέσα στο πλαίσιο μιας τάσης για προστατευτισμό που περιέχει και την γνωστή έννοια της «ομερτά» δηλαδή του όρκου για την φύλαξη του κοινού μυστικού έτσι ώστε να επιβιώνει και να διατηρείται ζωντανή μια ομάδα ανθρώπων.

Σε θεσμικό επίπεδο υπάρχουν οι περιπτώσεις όπου συχνά το άτομο θα κρατήσει ένα μυστικό εφόσον βρίσκεται σε θέση εξουσίας και αναγνωρίζει πως η κοινοποίησή του μπορεί να δημιουργήσει πανικό, αναστάτωση, ανατροπή δεδομένων πλαισίων αναφοράς και λειτουργίας.

Οι πραγματικά «μεγάλοι» ηγέτες είναι εκείνοι που ξέρουν ότι κάποια πράγματα υποχρεωτικά θα τα κρατήσουν μυστικά όποιο πολιτικό «κόστος» και αν έχει αυτή τους η ενέργεια. Υπάρχουν και οι περιπτώσεις όπου αυτοί οι ηγέτες θα αποφασίσουν να αποκαλύψουν κάποιο μυστικό και θα το κάνουν επειδή αισθάνονται την υποχρέωση να μην κρατήσουν κρυφό κάτι το οποίο δεν εξυπηρετεί το κοινωνικό σύνολο. Τέτοιες αποφάσεις στηρίζονται στο γεγονός ότι η διατήρηση αυτή των μυστικών δεν εξυπηρετεί τον λαό τους αλλά συγκεκριμένα, ίσως και άνομα, συμφέροντα. Κατά συνέπεια με την ανακοίνωση ουσιαστικά ΔΕΝ προδίδουν το μυστικό αλλά δημοσιοποιούν αυτό με το οποίο κάποιοι άλλοι επιθυμούν να τους έχουν υπό τον έλεγχό τους και να τους το επιβάλλουν σαν υποχρεωτικά «χρήσιμο» μυστικό.

Οι εποχές που διανύουμε συνηγορούν στη διαπίστωση ότι σε εθνικό, περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο είναι αντιληπτές από τα σκεπτόμενα και προβληματιζόμενα (όχι, όμως, προβληματικά) άτομα ότι πολλές πράξεις και πολλά γεγονότα ανάγονται στην κατηγορία του «μυστικού».

Ηγέτες, παρατρεχάμενοί τους, πολιτικά στελέχη και ΜΜΕ, που συμφωνούν, συνηγορούν και βοηθούν στην «φύλαξη» τέτοιων «μυστικών» σε εθνικό ή διεθνές επίπεδο συνήθως «αιτιολογούν» τις πράξεις τους δηλώνοντας δημοσίως ότι έχουν ως στόχο να μην διαταραχθούν σε επίπεδο καταστροφικό λεπτές ισορροπίες κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές που θα μπορούσαν να οδηγήσουν πληθυσμιακά σύνολα, λαούς και Έθνη σε απίστευτου μεγέθους ανεπιθύμητες περιπέτειες…

Θα μπορούσε να αντιτάξει κανείς ότι ίσως έτσι με «προφάσεις εν  αμαρτία» μάλλον «δικαιολογούν» στην παγκόσμια κοινή γνώμη πράξεις που σαφώς καταπατούν τα δικαιώματα και λεηλατούν τις περιουσίες κάποιων Λαών.

Και ο νοών, νοείτω!...